De gestolen kerstboom
Suzana, een alleenstaande moeder, had heel 2023 gespaard om haar jongens, Ethan en Jake, een fantastische kerst te geven. Ze had de perfecte boom gekocht en de blijdschap in hun ogen was alles waard. Tot haar grote schrik veranderde dat snel.
Op kerstavond klopte hun huisbaas, meneer Bryant, op de deur. Hij kwam zogenaamd om over de huur te praten, hoewel die nog niet eens betaalachterstand had opgelopen. Terwijl hij met haar sprak, bleef zijn blik hangen op hun prachtige kerstboom.
“Die boom moet weg,” bulderde hij. “Dat is een brandgevaar.”
“Wat? Hij is helemaal veilig,” protesteerde ik.
“De vrachtwagen komt ‘m binnen een uur ophalen,” zei hij bits, zonder me de kans te geven nog wat te zeggen.
Onze kerstboom werd inderdaad stipt opgehaald. Mijn kinderen schoten vol verdriet in tranen en konden die nacht niet slapen. Het gevoel van machteloosheid sloeg me om het hart… tot de volgende ochtend.
Tijdens een ritje langs meneer Bryants huis kon ik mijn ogen niet geloven. Mijn kerstboom stond daar, met de versieringen van mijn kinderen, een kitscherige gouden ster en een bordje met “Merry Christmas from the Bryants!”
Karma’s wonderen
Ik belde Jessie, mijn beste vriendin, meteen op, mijn stem schor van emotie. “Hij heeft niet zomaar een boom gestolen,” zei ik vol ongeloof. “Hij heeft de kerst van mijn kinderen gestolen! Hun zelfgemaakte versieringen hangen daar alsof het van hemzelf is!”
“Die arrogante…” gromde Jessie. “Het doet me denken aan die keer dat Jonathan je lunchgeld afpakte in groep vijf.”
“Toen hebben we zijn kluisje gevuld met scheerschuim en glitters,” herinnerde ik me glimlachend. “Dat kreeg hij er pas weken later uit.”
“Exact. Dus wat ga je doen?” vroeg Jessie met een twinkel in haar stem. “Want ik hoor in je stem dat je wel een plan hebt.”
Die nacht, precies om middernacht, stonden we in onze zwarte hoodies op het perfect onderhouden gazon van meneer Bryant, bewapend met allerlei knutselspullen.
“Deze handschoenen geven me het gevoel dat ik een kat inbreker ben,” fluisterde Jessie terwijl ze de versieringen voorzichtig losmaakte. “Al weet ik zeker dat inbrekers niet met een eenhoornprint lopen.”
Giechelend plakten we enorme zilverkleurige ducttape letters om de boom, met de boodschap: “EIGENDOM VAN SUZANA, ETHAN & JAKE!”
De volgende ochtend zat ik met twee koppen koffie in de auto geparkeerd, met uitzicht op meneer Bryants huis. Precies om 8:15 uur sloeg de voordeur open. Meneer Bryant kon zijn frustratie nauwelijks verbergen, zijn gevloek galmde over de straat.
“Is alles in orde, meneer Bryant?” vroeg mevrouw Adams, zijn buurvrouw, met een scherpe blik. Zij kende alle geheimen van de buurt en liet zich niet snel van de wijs brengen.
“Iemand heeft mijn boom…” begon hij te schreeuwen.
“Steken deze ornamenten daar niet voor Ethan en Jake?” onderbrak mevrouw Adams. “En waarom staat er dan ‘Eigendom van Suzana, Ethan & Jake’ op?”
Die middag circuleerden al snel foto’s van de boom online, met teksten als “Wanneer de Grinch Karma ontmoet” en “Waarom stelen nooit een goed idee is!”
Later die dag stond meneer Bryant met een ongemakkelijke blik op zijn gezicht bij ons aan de deur. Hij had de boom achter zich aangetrokken.
“Hier is jullie boom,” mompelde hij zonder me aan te kijken, zijn schoenen glinsterden van de glitter.
De glimlach op de gezichten van mijn kinderen toen ik de boom naar binnen haalde, was alles waard. Onze buurvrouw, mevrouw Adams, en andere buren hadden ondertussen een tweede boom binnengebracht, versierd en wel.
“Geen enkel kind hoort te huilen met Kerst,” zei ze vastberaden.
Ethan en Jake sprongen rond van vreugde terwijl ze de nieuwe ballen bij hun geredde schatten hingen. En ons huis vulde zich met liefde en vreugde. Sindsdien hebben we geen last meer gehad van meneer Bryant.
