De Getijden van Verandering
Je ontkomt er tegenwoordig niet aan: overal om je heen vertelt men je wat wel en niet goed is voor het milieu. Ondanks al deze adviezen en waarschuwingen, blijf ik vasthouden aan mijn houtkachel. Mensen mogen dan wel zeggen dat het slecht is voor het milieu, maar voor mij betekent die kachel veel meer dan alleen warmte.
In ons huis staat deze houtkachel al sinds mijn man en ik er veertig jaar geleden kwamen wonen. Hij hield van het knisperende geluid van het vuur, de geur van vers gehakt hout en de warmte die onze koude winteravonden behaaglijk maakte. Voor ons was het geen luxe; het was een levensstijl. Nu hij er niet meer is, blijven de herinneringen bij elke keer dat ik de kachel aansteek springlevend.
De buurt waar ik woon heeft door de jaren heen een ware transformatie ondergaan. Jonge gezinnen hebben hun intrek genomen en de wijk ademt moderniteit. Mensen hebben het vaak over duurzaamheid en de noodzaak om de aarde te beschermen voor toekomstige generaties. Natuurlijk begrijp ik die zorgen ook. Maar voor mij is die houtkachel veel meer dan een gebruiksvoorwerp; het is het hart van mijn thuis. En daar afscheid van nemen omdat anderen het anders willen, vind ik een onredelijke verwachting.
Klik op volgende voor de volgende pagina
Moderniteit en Herinneringen
“Toos, die rook is slecht voor de luchtkwaliteit, weet je dat wel?” en “Een elektrische verwarming zou veel milieuvriendelijker zijn!” Het zijn opmerkingen die ik vaak hoor. De buren zeggen wel eens dat ze de rook ruiken, wat storend is voor hen en hun kinderen. Ik besef dat de stad al vervuiling genoeg kent, maar waarom zou ik mijn levensstijl moeten aanpassen?
Op mijn 75e wil ik vooral mijn eigen keuzes maken. Die houtkachel biedt me gezelligheid, roept herinneringen aan mooie tijden op en verwarmt mijn huis zonder afhankelijk te zijn van de alsmaar duurdere elektriciteit. Het lijkt wel alsof de duurzaamheidsdrammers soms vergeten dat er meer speelt dan alleen cijfers en uitstoot.
Hoewel ik heb geprobeerd om de kachel minder te gebruiken, voelt volledig stoppen als een onmogelijkheid. Alleen op de koudste dagen of wanneer ik echt die authentieke warmte nodig heb, steek ik hem nog aan. In mijn schuur ligt nog hout dat mijn man heeft gekapt, en zolang dat er is, blijf ik het gebruiken. Het draait voor mij om herinneringen en dat speciale thuisgevoel.
Ik vraag me af of de jongere generatie in de wijk dat snapt. Beseffen ze dat bepaalde dingen voor mij niet zomaar vervangen kunnen worden door modernere alternatieven? Misschien vinden ze het ouderwets, maar voor mij is het simpelweg een manier van leven.
Ik weet dat mijn standpunt niet populair is. Men verwacht dat ik me aanpas voor het grotere goed. Maar die houtkachel is deel van wie ik ben, net als de herinneringen eraan. Zolang ik er ben, zal dat vuur in mijn woonkamer af en toe blijven branden.
