Vijftien jaar geleden verhuisde Bart, nu 48, naar zijn rustige wijk zonder ook maar een vermoeden dat die rust verstoord kon worden. Maar een paar maanden terug kwam daar verandering in toen Joris en Sophie met hun jonge gezin naast hem kwamen wonen. In het begin leek er niks aan de hand: een jong stel met twee kleine kinderen van vier en zes dat zich naast hem vestigde. Bart zag het allemaal wel zitten. Maar inmiddels blijken de dingen toch anders te liggen dan hij had gedacht.
De problemen begonnen toen de kinderen van zijn nieuwe buren de schommel in de tuin als een magneet begonnen te gebruiken voor al hun vrije tijd. Natuurlijk is het voor de kinderen super om buiten te spelen, maar voor Bart is het inmiddels een grote bron van frustratie geworden. Iedere zonnige dag, zelfs als de hemel een beetje bewolkt is, blijft die schommel in beweging. Het vrolijke gelach en drukke gegil van de kinderen vullen de lucht, terwijl het luid piepende schommelgeluid door de buurt weerkaatst. Alsof het geluid bij elke botsing met de houten schutting nog harder klinkt.
Wanneer Bart in zijn tuin geniet van een kop koffie, of zelfs wanneer hij de ramen dicht houdt, lijkt het gekraak nooit stil te vallen. Alsof de kinderen ’s ochtends vroeg beginnen en doorgaan tot de late middag, tot ergernis van Bart. De rust in zijn tuin lijkt voorgoed verdwenen en dat begint toch echt zwaar op hem te drukken.
Uiteindelijk besloot hij dat het tijd was om direct met Joris en Sophie te praten. Beleefd vroeg hij hen of ze een oplossing konden vinden, wellicht door de schommel op een andere plek te plaatsen of zelfs weg te halen. Sophie reageerde met een grote ogen alsof ze verbaasd was, en ze legde uit dat kinderen nu eenmaal lawaai maken. Dat was typisch voor hun leeftijd, volgens haar. Joris knikte mee, alsof er niks meer over te zeggen viel. Zijn suggestie werd vriendelijk doch vastberaden afgewezen.
De manier waarop zijn buren reageerden, maakte dat Bart begon te twijfelen aan zijn eigen verzoek. Niet alleen werd zijn vraag ietwat luchtig van tafel geveegd, hij voelde zich ook neergezet als ondankbaar of onsociaal. Natuurlijk snapt hij dat kinderen spelen, maar een klein beetje begrip voor de buren zou ook gewaardeerd worden.
Geduldig Blijven
Wat begon als een simpele ergernis, is nu uitgegroeid tot een behoorlijke frustratie. Elke keer wanneer Bart zich terugtrekt om van een kop koffie of een goed boek te genieten, begint het lawaai weer opnieuw. Het gepiep, het gegil – het lijkt altijd aanwezig. Hij heeft zelfs gedacht aan geluiddichte ramen, maar dat lijkt wel erg overdreven. Dit is toch zijn huis en tuin, dus hij heeft recht op een beetje rust?
Hij overweegt met andere buren te praten, omdat hij zich niet kan voorstellen dat hij de enige is die last heeft van deze situatie. Misschien kunnen ze samen een manier vinden om Joris en Sophie aan te sporen om iets meer rekening met hen te houden. En mocht dat niet lukken, kan hij besluiten toch weer aan te bellen bij zijn buren en opnieuw een oplossing te vragen.
Tot er een oplossing komt, moet Bart zich ermee zien te redden. De schommel blijft piepen en kraken terwijl de kinderen er vrolijk op spelen. Zijn eens zo serene tuin is niet meer de rustige plek die het ooit was, en dat blijft hem dwarszitten. Hij hoopt op betere tijden, en wie weet, wat meer stilte.
