Het draait tegenwoordig allemaal om duurzaamheid en energietransitie, maar wat als je simpelweg niet het geld hebt om mee te doen aan deze schijnbaar elite beweging? Irma, een vrouw van 59 jaar oud, woont in een huis uit 1930 dat schreeuwt om renovatie. Haar situatie is een schrijnend voorbeeld van hoe de beoogde duurzaamheidsdoelen compleet falen voor de gewone Nederlander.
Irma’s huis is een horrorverhaal van slechte isolatie en hoge energiekosten. Het gasgebruik is hoog, maar met de huidige prijzen kan ze nauwelijks het hoofd boven water houden. En nu dwingt het kabinet ons allemaal richting “groenere” alternatieven zoals de warmtepomp. Maar hoe realistisch is dat voor mensen zoals Irma? Niet iedereen heeft een volle spaarrekening achter de hand om zomaar tienduizenden euro’s uit te geven aan energiebesparende maatregelen.
De overheid lijkt totaal losgezongen te zijn van de realiteit waarin veel burgers zich bevinden. Ze verwachten dat Irma en velen zoals zij huizen gaan verbouwen voor een toekomst die ze misschien niet eens kunnen meemaken, gezien hun leeftijd en financiële situatie. Sommige experts suggereren zelfs dat de kosten van het groener maken van een huis meer kunnen bedragen dan de marktwaarde van het huis zelf. Is dat echt de richting die we op moeten gaan?
Laten we bovendien niet vergeten dat de temperatuur van Nederland zich niet zonder meer leent voor warmtepompen, zeker als het gaat om oudere woningen. Het alternatief voor Irma is om duizenden euro’s te investeren in zware isolatie, wat misschien niet eens het gewenste effect zal bereiken zonder adequate begeleiding van professionals. Maar zoals het er nu uitziet, wordt ze simpelweg aan haar lot overgelaten.
De bittere pil voor Irma is dat ze vastzit in een huis waarvan de energiekosten de pan uit rijzen, en waar ze door het huidige beleid geen kant mee opkan. De beloofde subsidies dekken slechts een fractie van de enorme kosten die verbonden zijn aan het verduurzamen van haar woning. Terwijl het hopen en wachten op politiek beleid dat tóch iets goedkoper maakt, staart ze met angst naar de brievenbus en de rekeningen die er onvermijdelijk liegen.
Het onvermogen van de overheid om zich in te leven in de situatie van Irma laat zien hoe er gaten vallen in ons sociale systeem. We moeten onszelf afvragen of het gerechtvaardigd is om kosten op de bankrekening van individuen zoals Irma af te wentelen, terwijl het grootschalige plannen zijn die vooral door beleidsmakers worden ingebracht. Is het geen tijd om te kijken naar oplossingen die passender zijn voor huizen die niet gemakkelijk te verduurzamen zijn?
Hoe eerlijk is het om de verantwoordelijkheid voor de energietransitie op individuele huishoudens zoals dat van Irma te leggen? Via welke alternatieve oplossingen denkt u dat mensen zoals Irma geholpen kunnen worden, zonder dat ze zelf voor torenhoge kosten komen te staan? Laat van u horen, want de tijd dringt en de winter komt eraan. Wat zou u doen in Irma’s situatie?
