Het draait de laatste tijd allemaal om duurzaamheid en de energietransitie, maar wat als je simpelweg het budget niet hebt om mee te doen aan deze ogenschijnlijk elitaire beweging? Irma, een vrouw van 59, woont in een huis uit 1930 dat dringend aan vernieuwing toe is. Haar situatie illustreert pijnlijk hoe de duurzame doelen volledig voorbijgaan aan de gemiddelde Nederlander.
Irma’s woning is een nachtmerrie als het gaat om slechte isolatie en torenhoge energielasten. Ze verbruikt veel gas, en door de huidige prijzen blijft er nauwelijks iets over om rond te komen. En nu dringt de regering ons allemaal richting “groenere” keuzes zoals de warmtepomp. Maar hoe haalbaar is dat voor mensen zoals Irma? Niet iedereen heeft een flinke buffer om zomaar duizenden euro’s uit te geven aan energiebesparende maatregelen.
De overheid lijkt volledig los van de werkelijkheid waarin veel burgers verkeren. Ze verwachten dat Irma en velen zoals zij hun huizen klaarmaken voor een toekomst die misschien nooit komt, gezien hun leeftijden en financiële situatie. Sommige kenners zeggen zelfs dat de kosten om een huis duurzamer te maken hoger kunnen zijn dan de waarde van het huis zelf. Is dat echt de koers die we moeten volgen?
Vergeet niet dat het Nederlandse klimaat niet altijd ideaal is voor warmtepompen, vooral bij oudere huizen. Het andere pad voor Irma is om flink te investeren in zware isolatie, wat misschien niet eens het gewenste resultaat oplevert zonder de juiste professionele hulp. Maar zoals het nu is, moet ze het zelf maar uitzoeken.
Voor Irma is het frustrerend vastzitten in een huis waar de energierekeningen de pan uit rijzen, en waar ze door het huidige beleid geen kant mee opkan. De beloofde subsidies dekken maar een klein deel van de enorme kosten die gemoeid zijn met het duurzaam maken van haar woning. Terwijl ze hoopt en wacht op beleid dat echt helpt, kijkt ze met angst naar de brievenbus en de rekeningen die niet te vermijden zijn.
Het gebrek van de overheid om Irma’s situatie goed in te schatten laat zien waar ons sociale systeem tekortschiet. We moeten onszelf afvragen of het eerlijk is om deze kosten te verhalen op individuen zoals Irma, terwijl het grootse plannen zijn die door beleidsmakers worden ingevoerd. Is het niet tijd om te kijken naar oplossingen die beter passen bij huizen die niet makkelijk te verduurzamen zijn?
Hoe rechtvaardig is het om de last van de energietransitie te leggen op individuele huishoudens zoals dat van Irma? Welke alternatieven kunnen mensen als Irma helpen, zonder dat ze worden opgezadeld met hoge uitgaven? Laat van je horen, want de klok tikt en de winter komt eraan. Wat zou jij doen in Irma’s plaats?
