De Band Tussen Anja en Minoes
Al zestien jaar is mijn trouwe kater Minoes bij me, en inmiddels maakt hij een essentieel onderdeel uit van mijn leven. In dit stille huis is hij mijn kameraad, veel meer dan zomaar een huisdier. Nu is hij echter ziek, heel ziek. De dierenarts heeft zelfs geadviseerd om hem te laten inslapen. Dat zou voor Minoes wellicht beter zijn, maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen. Zonder hem zou ik me vreselijk alleen voelen.
Elke dag zie ik hoe Minoes achteruitgaat. Zijn eetlust is verdwenen, lopen gaat slecht, en de energieke Minoes van vroeger bestaat bijna niet meer. Hij ligt vaak urenlang in zijn mand en voelt koud aan als ik hem probeer te knuffelen. De dierenarts heeft me laten weten dat hij veel pijn heeft en dat inslapen de meest humane keuze zou zijn. Maar het idee alleen al dat ik zonder hem verder moet, maakt me bang. Wie begroet me straks ’s ochtends, en wie houdt me gezelschap op de bank?
Niet iedereen in mijn omgeving begrijpt mijn worsteling. Velen zeggen dat ik hem moet laten gaan en dat ik hem onnodig laat lijden. Maar Minoes heeft een bijzondere betekenis voor me. Hij kwam in ons leven toen mijn man nog leefde, tijdens een periode vol liefde en geluid. Na het overlijden van mijn man is Minoes mijn rots geworden, degene die me door die eerste jaren hielp. Hij was er altijd, ook als steun in mijn verdriet, een constante metgezel toen alles stilviel.
Als Minoes inslapen, zou dat voelen als het verlies van een stukje van mezelf. Alsof ik die laatste verbinding met mijn verleden moet loslaten, iets waar ik nog niet aan toe ben. Het is mogelijk dat ik hem langer laat lijden dan goed is, maar zonder hem vraag ik me af wie ik nog ben. Mijn kinderen wonen ver weg, en veel vriendinnen zijn er niet meer. De dagen zijn lang en leeg zonder zijn aanwezigheid. Minoes vult die leegte sinds de dag dat hij bij me kwam wonen.
Volg het verhaal op de volgende pagina
Worstelend Met Afscheid
Alleen Achterblijven
Ik vrees de stilte die volgt als hij er niet meer is. Dat ik wakker zal worden in een huis dat als een koude, lege ruimte aanvoelt, zonder zijn warme snuitje tegen mijn hand. Dat ik geen reden meer heb om ’s ochtends op te staan en de dag te beginnen. Hij is mijn houvast in een wereld die steeds meer draait om verlies.
Telkens als ik naar Minoes kijk, voel ik een knoop in mijn maag. Ik ben bang dat ik hem onnodig laat lijden, maar de gedachte om hem te verliezen maakt me doodsbang. Ik wil dat hij weet dat ik bij hem ben, net zoals hij er altijd voor mij was. Misschien ben ik egoïstisch, maar zonder hem kan ik me mijn leven niet voorstellen.
Ik weet dat er op een dag afscheid genomen moet worden. Het is onvermijdelijk dat die dag komt. Maar ik hoop stilletjes dat het een natuurlijke gebeurtenis zal zijn, dat hij vredig in zijn slaap wegdrijft, en ik hem niet zelf naar de dierenarts hoef te brengen. Dat zou voor ons beiden het meest vredige einde zijn.
Het is niet dat ik niet om Minoes geef, integendeel. Mijn liefde voor hem maakt het juist zo moeilijk om hem los te laten. Hij vertegenwoordigt mijn laatste stukje thuis, een liefdevolle aanwezigheid in een steeds kleiner wordende wereld. Zolang hij hier is, voel ik me niet helemaal alleen.
Wat zou jij doen in Anja’s situatie? Kun je je voorstellen dat je dezelfde keuze maakt, of zou je het anders aanpakken? Deel je gedachten in de reacties op onze Facebook-pagina!
