Honden hebben een bepaalde aantrekkingskracht op mensen die eigenlijk niet met een pen is te beschrijven en bijna niemand kan weerstaan.
Wanneer je een puppy op straat tegen komt, is het lastig om de verleiding om hem niet te aaien te weerstaan. Alsof er een innerlijke kracht aanwezig is die jou dwingt om het dier te aaien. Heel herkenbaar waarschijnlijk?
Degenen met een hond weten waarschijnlijk wel dat deze band vaak zo sterk is dat hij onvervangbaar is. Vaak zelfs vergelijkbaar met de band die je hebt met de kinderen. Klink misschien wat overdreven, maar de wetenschap vertelt wat anders. De reden ligt in de chemie van onze hersenen.
Een onderzoek dat werd uitgevoerd door het Departement Dierenwetenschappen aan de Universiteit van Azabu in Japan, analyseerden in het bijzonder de productie van oxytocine, een hormoon dat een sleutelrol speelt in het definiëren van sociale relaties tussen de mensen. Dit hormoon is in het bijzonder verantwoordelijk voor het creëren van het gevoel van bescherming en onvoorwaardelijke liefde die een ouder voelt voor zijn kind, en word versterkt/ gestimuleerd wanneer de twee in elkaars ogen kijken.
Tijdens het onderzoek werd ontdekt dat de productie van het hormoon ook toeneemt wanneer een mens in de ogen van zijn hond kijkt. In de hersenen van de hond zelf gebeurt dit ook. Wordt er naar chemie gekeken, dan lijkt dat gevoel van liefde en bescherming jegens onze trouwe loebas dan ook volkomen gerechtvaardigd. De onderzoekers stellen dat honden hebben geleerd om een deel van de aandacht die we aan de kinderen geven op zichzelf af te leiden. Dit zou je bijvoorbeeld kunnen zien aan de hand van de houding die ze aannemen: Wanneer een hond bijvoorbeeld een onmogelijk taak krijgt, zal hij instinctief met een vragende blik naar zijn baasje kijken, net zoals een kind dit bij een ouder zou doen.
Dus wanneer je de volgende keer openlijk tegen je hond begint te praten en iemand opmerkt dat je overdrijft, Dan heb je daar vanaf nu een gegronde reden voor!
Bron: sciencemag
