Minoes, mijn trouwe kat, en ik delen al zestien jaar hetzelfde huis. Hij is mijn maatje en zorgt voor gezelschap in het anders zo stille huis waar ik momenteel woon. Al een tijdje is Minoes echter erg ziek, en de dierenarts heeft voorgesteld om hem te laten inslapen. Toch keer ik dat besluit in mijn hoofd telkens om, want ik kan het simpelweg niet doen. Ik weet dat Minoes misschien beter af zou zijn zonder pijn, maar bij de gedachte zonder hem door te moeten, breekt mijn hart.
Elke dag merk ik dat het slechter met hem gaat. Minoes heeft zijn eetlust verloren, zijn energie is ver te zoeken en hij kan nauwelijks meer lopen. Hij ligt vaak uren in zijn mand, en als ik hem aai, is zijn vacht koud. De dierenarts heeft me uitgelegd dat hij veel pijn heeft en dat inslapen de meest humane beslissing zou zijn. Maar het idee alleen al om in een huis te leven dat niet opgefleurd wordt door zijn aanwezigheid is ondraaglijk. Geen begroetingen meer in de ochtend, geen gespin als ik ’s avonds op de bank zit.
Veel mensen snappen mijn aarzeling niet. Ze zeggen dat het tijd is om afscheid te nemen, dat ik Minoes onnodig laat lijden. Maar wat ze niet begrijpen is dat hij mijn laatst overgebleven connectie is met de tijd waarin ik en mijn man nog samen waren. Minoes kwam bij ons toen het leven nog vol was met geluiden en gezelschap. Na het verlies van mijn man werd Minoes een bron van troost en steun, altijd bij me tijdens mijn tranen om het gemis en in de onverwachte stilte.
Als ik Minoes moet laten inslapen, voelt dat bijna alsof ik opnieuw een deel van mezelf verlies. Alsof ik een laatste levendige herinnering moet loslaten, en daar ben ik nog niet klaar voor. Misschien is het egoïstisch om hem bij me te houden als hij lijdt, maar zonder hem ben ik verloren. Mijn kinderen wonen ver weg, en de dagen zijn lang zonder veel vrienden om me heen. Minoes is degene die die stilte opvult.
Klik op volgende voor de volgende pagina
De Onvermijdelijke Afstand
Het vooruitzicht op een huis zonder hem doet me sidderen van angst. Wakker worden in een verlaten, koud huis, zonder zijn zachte aanraking voelt al als een leegte. Geen reden meer om op te staan, geen reden meer om de dag te beginnen. Minoes is het anker dat me vasthoudt in een leven waar steeds meer wegvalt in plaats van dat er bij komt.
Iedere keer dat ik naar hem kijk, voel ik een knoop in mijn maag. Ik weet dat ik zijn lijden misschien verleng, maar tegelijkertijd doet de gedachte aan leven zonder hem me huiveren. Ik wil hem laten weten dat ik er ben, dat hij niet alleen is op zijn laatste dagen, net zoals hij er zoveel jaren voor mij was. Misschien ben ik egoïstisch, misschien kan ik het beter aanpakken, maar alleen blijven maakt me doodsbang.
Ik besef dat ik hem niet eeuwig kan behouden, dat er een dag zal komen dat ik afscheid moet nemen. Maar ik hoop dat hij die stap kan maken wanneer hij er klaar voor is, zonder dat ik die keuze voor hem hoef te maken. Misschien, als ik geluk heb, zal hij op een nacht rustig in zijn slaap wegdrijven, zonder dat we de dierenarts moeten bezoeken.
Ik wil niet dat men denkt dat Minoes me niks kan schelen. Juist omdat ik zoveel om hem geef, is het zo moeilijk om los te laten. Hij is mijn laatste stukje geluk, mijn laatste bron van liefde in een wereld die steeds kleiner aanvoelt. En zolang hij hier is, voel ik me niet helemaal alleen.
Wat zijn jouw gedachten over Anja’s besluit om haar zieke kat niet te laten inslapen? Kun je je vinden in haar keuze, of zou je anders handelen? Laat je mening horen in de reacties op onze Facebook-pagina en deel je gedachten met anderen!
