Elke dag vertrekt Hamza, mijn elfjarige zoon, vol enthousiasme op zijn fatbike naar school. Voor hem betekent deze fiets meer dan alleen een vervoermiddel; het straalt een aura van vrijheid en zelfstandigheid uit. Het bezorgt hem een trots gevoel, iets waar ik als vader veel moeite voor heb gedaan om hem dat te laten ervaren.
Hoewel ik leef van een bijstandsuitkering, besloot ik toch te investeren in een fatbike voor Hamza. Het was een aanzienlijke uitgave, eigenlijk meer dan ik kon missen. Maar de gedachte dat hij die vrijheid zou ervaren was de moeite waard. Daarom zette ik elke week wat geld opzij en verzamelde ik statiegeldflessen en blikjes uit parken en langs fietspaden. Het was een veeleisend karwei, maar bij de gedachte aan zijn glimlach kreeg ik de energie om door te gaan. Met elke euro die ik verzamelde, kwam zijn fatbike dichterbij.
Uiteindelijk verzamelde ik voldoende bezittingen en kochten we samen die felbegeerde fatbike. De blijdschap in zijn ogen was onbetaalbaar. Voor Hamza was het meer dan een simpel cadeau; het vertegenwoordigde doorzettingsvermogen en toewijding. Hij zag deze fiets als bewijs van zijn eigen groei en onafhankelijkheid. Maar nu overweeg de overheid om een minimumleeftijd in te stellen voor het gebruik van fatbikes. Dit idee vervult me met zorgen.
De mogelijkheid dat Hamza zijn zelfstandigheid kwijtraakt, maakt me verdrietig. Als een leeftijdsbeperking wordt ingevoerd, moet hij weer met de bus gaan. Het doet me pijn te denken dat hij dat vrije gevoel zou verliezen. Hamza geniet enorm van het fietsen en het gevoel van verantwoordelijkheid dat daarbij hoort.
De gedachte dat zijn vrijheid zomaar beperkt kan worden, voelt oneerlijk. Die fiets is meer dan alleen een middel van transport; het is een les in verantwoordelijkheid en onafhankelijkheid. Het idee dat deze waardevolle lessen verloren kunnen gaan door een algemene wet baart me zorgen. Het lijkt alsof er weinig begrip is voor de individuele verhalen en verantwoordelijkheidsvolle kinderen.
De Toekomst van Fatbikes en Zelfstandigheid
Hoewel ik de noodzaak van veiligheid begrijp, ben ik ervan overtuigd dat kinderen zoals Hamza niet moeten lijden onder andermans fouten. Hij rijdt zorgvuldig en heeft goed geleerd wat de verkeersregels zijn. Waarom moeten kinderen die hun verantwoordelijkheid serieus nemen, boeten voor de misstappen van anderen? Het voelt alsof iedereen over dezelfde kam wordt geschoren, zonder aandacht voor persoonlijke omstandigheden.
De fatbike betekent ook veel voor ons op praktisch gebied. Vanwege mijn beperkte middelen kan ik hem niet dagelijks met de auto naar school brengen. De bus is een alternatief, maar de fietstocht brengt hem zoveel meer vreugde. Het idee dat hij straks ofwel langer onderweg is of dat hij in regenachtige omstandigheden op de bus moet wachten, voelt als verlies. Voor ons betekent de fatbike een balans tussen veiligheid en vrijheid, een combinatie die anders vrij moeilijk te bereiken is.
Het lijkt of de regels steeds strenger worden met weinig ruimte voor uitzonderingen. We moeten meer vertrouwen geven aan ouders en kinderen. Ondanks dat de veiligheid gezien moet worden, moeten kinderen die hun verantwoordelijkheid nemen niet gestraft worden voor anderen hun fouten. Ik wens Hamza te motiveren om verantwoordelijkheid te blijven nemen, maar met de voortdurende aanscherping van regels is dat niet gemakkelijk.
Als ouder wil ik mijn kinderen belangrijke waarden en normen bijbrengen die verder gaan dan alleen maar regels. Het ontwikkelen van zelfstandigheid, het tonen van respect in het verkeer en het dragen van verantwoordelijkheid zijn belangrijk. Ook ouders verdienen dat de overheid hen vertrouwen schenkt en hun keuzes waardeert.
De gedachte dat ik Hamza moet vertellen dat zijn vrijheid mogelijk verdwijnt, doet pijn. Voor hem betekent de fietstocht veel meer dan alleen naar school gaan. Het weerspiegelt zijn persoonlijke ontwikkeling en mijn doorzettingsvermogen om hem iets bijzonders te geven. Dat afnemen zou hem en mij ongedaan maken.
Hoewel veiligheid een belangrijk punt blijft, zijn er manieren om het te waarborgen zonder de vrijheid van kinderen als Hamza te schaden. Het gaat om de lessen van verantwoordelijkheid, toewijding en vertrouwen die echt tellen. Deze waarden zouden juist gestimuleerd moeten worden, in plaats van ontmoedigd.
Het idee van zo’n wet maakt me bewust dat we wellicht onze jeugd te kort doen als gemeenschap. Beleidsmakers zouden verder moeten kijken dan regels en ruimte geven voor de persoonlijke groei van zelfstandigheid en verantwoordelijkheidsgevoel bij jongeren.
Jouw mening is belangrijk! Wat denk jij over dit onderwerp? Laat het ons weten in de reacties op Facebook.
