Roos is 35 jaar oud en als alleenstaande moeder vindt ze het moeilijk om de eindjes aan elkaar te knopen. Ze werkt parttime en haar inkomen is minimaal, dus elke maand is een strijd om haar gezin te onderhouden. Dit jaar organiseert de school van haar kinderen een uitstapje. Haar zoon gaat naar een pretpark en haar dochter naar een natuurgebied. De kosten? Vijftig euro per kind. Voor veel gezinnen betaalbaar, maar voor Roos is het een enorme uitdaging.
Roos geeft prioriteit aan rekeningen, maaltijden en de noodzakelijke benodigdheden voor haar kinderen. Extra’s zoals schoolreisjes? Daar is simpelweg geen ruimte voor in haar budget. Ze herinnert zich de opgetogen gezichten van haar kinderen toen ze het nieuws over het schoolreisje hoorden. Maar nu voelt ze een knoop in haar maag; ze moet ze weer teleurstellen.
Ze probeert het beste te doen voor haar kinderen, maar situaties als deze zetten haar aan het twijfelen. Wat zullen de andere ouders denken? Zal de school anders kijken naar haar kinderen omdat ze de kosten niet kan dragen? Hoewel Roos weet dat ze niet de enige ouder is die hiermee worstelt, voelt het vaak wel zo.
Haar kinderen zouden zonder zorgen moeten kunnen genieten van dezelfde ervaringen als hun klasgenoten. Helaas confronteert de realiteit haar voortdurend met financiële beperkingen. Roos heeft overwogen om de school te vragen of ze in termijnen kan betalen of om om financiële hulp te vragen, maar de schaamte houdt haar tegen. Ze wil geen hulp vragen uit angst voor de reacties van anderen.
Mensen hebben snel een mening klaar, en Roos heeft dat al vaker gemerkt. Waarom werkt ze maar parttime? Waarom spaart ze niet beter? Niemand ziet wat ze allemaal moet doen om het minimale te kunnen bekostigen. Ze liggen niet wakker, piekerend over hoe ze de maand weer doorkomt. Het gaat niet alleen om geld, maar ook om waardigheid die verloren gaat wanneer je niet kunt doen wat anderen vanzelfsprekend vinden.
Ga naar de volgende pagina
Zoektocht naar oplossingen
De klok tikt verder, maar Roos blijft in gedachten verzonken aan de keukentafel zitten. Ze weet niet hoe ze haar kinderen moet uitleggen dat er geen geld is voor het schoolreisje. Ze wil niet dat ze zich zorgen maken over de familiefinanciën, maar de waarheid verbergen is ook geen optie. Dit zijn de meest pijnlijke momenten; het niet kunnen bieden van iets waar haar kinderen zo naar uitkijken, maakt de dagelijkse uitdagingen nog zwaarder.
Roos ademt diep in en probeert een oplossing te bedenken. Ze wil haar kinderen blij maken en ervoor zorgen dat ze kunnen deelnemen aan het schoolreisje. Maar hoe? Misschien kan ze toch proberen om hulp te vragen, al is het moeilijk. Om nog meer teleurstelling te voorkomen, moet ze een manier vinden om het geld bij elkaar te krijgen.
Mensen die geen begrip hebben voor haar situatie maken het nog moeilijker. Ze zien niet hoe hard ze werkt en hoe weinig marge er is voor extra’s. Een onverwachte uitgave zoals deze, hoe klein ook voor anderen, betekent een groot offer voor haar.
Ondanks alles wil Roos niet opgeven. Haar kinderen verdienen het om met hun klasgenoten mee te gaan en van het uitje te genieten. Misschien kan ze creatief zijn en wat geld besparen op andere dingen of kijken of er familie of vrienden zijn die kunnen helpen. Ze wil haar kinderen laten zien dat, zelfs als ze financieel moeilijk heeft, liefde en vastberadenheid hen door alles heen kan helpen.
De strijd is zwaar, maar Roos blijft hopen dat ze een manier zal vinden om haar kinderen dezelfde kansen te geven als hun leeftijdsgenoten. Ze wil hen leren dat, hoewel het leven niet altijd eerlijk is, doorzetten en niet opgeven belangrijke lessen zijn. Het is een moeilijke weg, maar Roos is vastbesloten om het sprookje waar haar kinderen van dromen werkelijkheid te maken, al is het maar voor een dag.
