Roos is 35 en als alleenstaande moeder struggelt ze om rond te komen. Ze werkt parttime en haar loon is minimaal, dus elke maand is het knokken om de eindjes aan elkaar te knopen. Dit jaar plant de school van haar kinderen een uitstapje. Haar zoon gaat naar een attractiepark en haar dochter naar een natuurpark. De kosten? Vijftig euro per kind. Voor veel ouders te doen, maar voor Roos een grote uitdaging.
Voor Roos zijn rekeningen, eten op tafel en de basisbehoeften voor haar kids het allerbelangrijkst. Extra’s zoals schooltripjes? Daar is gewoonweg geen ruimte voor in de portemonnee. Ze herinnert zich nog de blije gezichten van haar kleintjes toen ze hoorden over het uitstapje. Maar nu heeft ze een knoop in haar maag; ze wil ze niet opnieuw moeten teleurstellen.
Ze doet wat ze kan voor haar kinderen, maar dit soort situaties maken het lastig. Wat zullen de andere ouders denken? Zal de school haar kinderen anders behandelen omdat ze het niet kan betalen? Roos weet dat er meer ouders zijn in hetzelfde schuitje, maar het voelt toch vaak eenzaam.
Kinderen zouden zonder zorgen moeten genieten van dezelfde ervaringen als hun vrienden. Helaas herinneren de financiële grenzen Roos er steeds weer aan dat het niet zo simpel is. Ze heeft overwogen om de school te vragen of ze de kosten in delen mag betalen of om financiële steun te vragen, maar ze schaamt zich ervoor. Ze wil geen hulp vragen uit angst voor de meningen van anderen.
Mensen oordelen snel, dat is Roos wel duidelijk. Waarom werkt ze niet fulltime? Waarom spaart ze niet beter? Niemand ziet de moeite die ze doet om nauwelijks de eindjes aan elkaar te knopen. Zij liggen er niet wakker van, zich afvragend hoe ze het einde van de maand gaat halen. Het gaat niet alleen om het geld, maar ook om het verliezen van trots als je niet kunt doen wat voor anderen vanzelfsprekend is.
Ga naar de volgende pagina
Op zoek naar oplossingen
De tijd tikt door, terwijl Roos diep in gedachten verzonken blijft aan de keukentafel. Ze weet niet hoe ze haar kinderen kan vertellen dat er geen geld is voor het schoolreisje. Ze wil niet dat ze zich zorgen maken over het gezinsbudget, maar de waarheid verbergen is ook geen optie. Dit zijn de momenten die het meest pijn doen; het niet kunnen geven van iets waar haar kinderen zo naar uitkijken, maakt de dagelijkse strijd nog zwaarder.
Roos haalt diep adem en probeert een oplossing te vinden. Ze wil haar kinderen blijdschap geven en ervoor zorgen dat ze mee kunnen naar het schoolreisje. Maar hoe? Misschien moet ze toch hulp proberen te vragen, al is dat moeilijk. Om verdere teleurstelling te vermijden, moet ze een manier bedenken om het benodigde geld bij elkaar te sprokkelen.
Mensen die geen begrip hebben voor haar omstandigheden maken het nog zwaarder. Ze zien niet hoeveel werk ze verzet en hoe weinig ruimte er is voor extraatjes. Een onverwachte uitgave zoals deze, hoe klein ook voor anderen, is een grote opgave voor haar.
Ondanks alles weigert Roos op te geven. Haar kinderen verdienen het om mee te gaan en te genieten met hun klasgenoten. Misschien kan ze creatief zijn en op andere dingen besparen of kijken of er vrienden of familie zijn die een handje kunnen toesteken. Ze wil haar kinderen laten zien dat, ook al is er financiële krapte, liefde en doorzettingsvermogen hen door alles heen kan helpen.
De strijd is zwaar, maar Roos houdt hoop dat ze een manier zal vinden om haar kinderen dezelfde kansen te geven als hun leeftijdsgenoten. Ze wil hen laten zien dat, hoewel het leven niet altijd eerlijk is, doorzetten en niet opgeven belangrijk zijn. Het is een moeilijke weg, maar Roos is vastbesloten om de dromen van haar kinderen, al is het voor een dag, werkelijkheid te laten worden.
