Rozemarijn vindt het heerlijk om met haar man, Pieter-Paul, te gaan uiteten. Ze houden van restaurants die in de Michelin-gids staan omdat die vaak garant staan voor kwaliteit, zegt ze. Als ze eropuit gaan, blijven hun dochters van 3 en 5 jaar bij een oppas thuis. “Zo kunnen wij genieten van een uitgebreid zevengangenmenu met bijpassende wijn, terwijl de kinderen en de oppas het gezellig hebben met een pizza. Iedereen tevreden,” lacht Rozemarijn.
De kinderen vinden het meestal leuk om een avondje zonder hun ouders te zijn, maar de laatste tijd vragen ze steeds vaker of ze ook mee mogen. “Kinderen van hun leeftijd in een sterrenrestaurant is voor ons nog een stap te ver,” legt Rozemarijn uit. “Maar we nemen ze regelmatig mee voor een lunch.” Dan kiezen Pieter-Paul en zij voor een tweegangendiner en de kinderen eten vrolijk mee. Ze gedragen zich meestal keurig, en soms krijgen ze zelfs complimentjes van andere gasten over hoe netjes ze zijn aan tafel.
Niet alle ervaringen zijn echter positief. Een keer was hun oudste dochter in een slecht humeur toen ze bij een eetcafé aankwamen. “Niets was goed genoeg en ze vond het restaurant ‘stom’,” vertelt Rozemarijn. Gelukkig bood het personeel een flesje Fristi en een kleurplaat aan, waardoor de situatie alsnog werd gered zonder dat anderen er veel last van hadden.
Een Ongemakkelijke Ervaring
Bij een recent bezoek aan een kleine bistro ging het echter mis. “Met een tas vol speelgoed en iPads gingen we naar binnen,” deelt Rozemarijn. Al snel merkte ze dat andere gasten hen afkeurend bekeken, vooral een oudere dame die met haar gezelschap begon te fluisteren. “Mijn oudste dochter vroeg te luid waarom de dame zo boos keek,” zegt Rozemarijn lachend, terwijl ze dacht: wat een chagrijn.
Het personeel leek ook niet echt blij te zijn met hun komst. Ondanks dat ze een dure fles wijn bestelden, wilde de bediening geen kindvriendelijke gerechten maken. “Ze boden aan iets van de kaart voor de kinderen te bestellen,” vertelt Rozemarijn teleurgesteld. Helaas vielen de gekozen gerechten niet in de smaak, en de kinderen begonnen luid te huilen.
Er werd van alles geprobeerd om de kinderen te kalmeren, maar niks hielp. Het gehuil veranderde in geschreeuw en daarna in op de grond rollen. Pieter-Paul nam de kinderen mee de gang op om de rust te herstellen. “Ik vroeg opnieuw of er misschien een portie friet gemaakt kon worden,” zegt Rozemarijn wanhopig. Toen gebeurde er iets onverwachts. Een jongeman van de bediening kwam naar hen toe om te zeggen dat andere gasten zich stoorden aan hun kinderen.
Met verbazing hoorde Rozemarijn dat hun rekening hen werd aangeboden en ze vriendelijk, maar dringend werden gevraagd te vertrekken. “Verbijsterd en boos verliet ik het restaurant met de dure wijn in mijn tas,” vertelt ze. De volgende dag kreeg Rozemarijn echter een verontschuldigend telefoontje van de eigenaar. Hij gaf toe dat hun vertrek niet zo had mogen gebeuren, bood excuses aan en als compensatie kregen ze hun geld terug voor het diner en de wijn, plus een uitnodiging voor een diner voor twee.
