Harrold (33) en Myrthe (31) werken fulltime, hebben een normaal inkomen en leiden een doorsnee leven. Samen verdienen ze €60.000 bruto per jaar, wat op papier genoeg zou moeten zijn om een fatsoenlijke toekomst op te bouwen. Toch leven ze van maand tot maand in een klein appartement met twee slaapkamers in Utrecht, waarvoor ze maandelijks €2000 huur betalen. “Elke maand geven we belachelijk veel geld uit aan iets dat nooit van ons wordt,” zegt Harrold gefrustreerd.
Wat hen het meest frustreert, is dat ze ondanks hun harde werk geen kant op kunnen. Ze willen graag kopen, maar om dat te kunnen doen, hebben ze een hypotheek nodig van minstens €350.000 tot €400.000. Met zo’n lening zouden hun maandlasten uitkomen op ongeveer €1478, een stuk minder dan de huur die ze nu betalen. Maar zelfs voor een hypotheek van €250.000 worden ze keihard afgewezen. “Je moet blijkbaar rijk geboren zijn om überhaupt een huis te kunnen kopen,” merkt Myrthe bitter op.
Hoe krom is dit systeem? Banken accepteren zonder problemen dat Harrold en Myrthe maandelijks €2000 huur betalen, maar weigeren hen een lening met lagere maandlasten. Terwijl ze keer op keer bewijzen dat ze probleemloos die €2000 kunnen ophoesten, krijgen ze te horen dat ze niet ‘financieel stabiel genoeg’ zijn voor een hypotheek. “Hoe stabiel wil je ons hebben?” vraagt Harrold zich hardop af. “We werken allebei fulltime en gooien maandelijks een klein fortuin weg aan huur, maar we zijn niet goed genoeg voor een koophuis?”
Het probleem zit diepgeworteld in een doorgedraaid systeem dat gewone mensen buitensluit. Terwijl beleggers en rijke investeerders probleemloos huizen opkopen om tegen woekerprijzen te verhuren, krijgen jonge werkenden zoals Harrold en Myrthe de deur steeds opnieuw in hun gezicht. “Ze willen gewoon dat we blijven huren,” zegt Harrold boos. “Het is duidelijk dat dit land vooral gericht is op het vullen van de zakken van grote vastgoedbazen, niet op het helpen van gewone mensen.”
Het ironische is dat een koophuis voor Harrold en Myrthe niet alleen goedkoper zou zijn, maar ook meer zekerheid zou bieden. Ze zouden kunnen investeren in iets dat op termijn echt van hen wordt, in plaats van hun geld linea recta naar een huisbaas te sturen. Maar door absurde regels en torenhoge huizenprijzen blijven ze vastzitten in een situatie waarin sparen onmogelijk is. “Hoe moeten we ooit aan de vereiste €50.000 eigen inleg komen als al ons geld verdwijnt naar de huur?” vraagt Myrthe zich af.
Politici blijven ondertussen mooie praatjes houden over het aanpakken van de woningcrisis, maar de realiteit verandert nauwelijks. “Ze zeggen dat ze bouwen voor starters, maar wij zien het niet,” zucht Harrold. “Al die nieuwbouwprojecten zijn gericht op mensen met hogere inkomens of op beleggers.” In plaats van betaalbare koopwoningen te creëren, lijkt de overheid vooral geïnteresseerd in het beschermen van de belangen van banken en grote vastgoedpartijen.
En het wordt nog erger: blijven huren betekent voor Harrold en Myrthe niet alleen dat ze niets kunnen opbouwen, maar ook dat ze op termijn nog meer geld kwijt zijn. Huren blijft stijgen, terwijl de inkomens nauwelijks meegroeien. Ze zijn bang dat ze uiteindelijk gedwongen worden om uit Utrecht te vertrekken, de stad waar ze allebei werken en hun sociale leven hebben opgebouwd. “We worden gewoon uit onze eigen stad gejaagd,” zegt Myrthe verbitterd.
Hoe kan het dat in een rijk land als Nederland twee hardwerkende mensen niet eens een simpel huis kunnen kopen? Waar gaat dit heen als zelfs mensen met een modaal inkomen geen kans meer hebben op een betaalbare koopwoning? “Het lijkt alsof we gestraft worden omdat we geen rijke ouders hebben die ons financieel kunnen steunen,” zegt Harrold fel. “De huizenmarkt is één groot elitair spel geworden waarin gewone mensen geen enkele kans maken.”
Wat vindt u, de lezer? Moeten we dit blijven pikken? Moeten we accepteren dat jonge werkenden zonder hulp van buitenaf geen toekomst kunnen opbouwen? Of wordt het tijd dat de overheid ingrijpt en het systeem drastisch verandert? Eén ding is zeker: als dit zo doorgaat, zal er een generatie opgroeien die zich volledig buitengesloten voelt. Het wordt tijd dat de politiek wakker wordt, voordat mensen zoals Harrold en Myrthe definitief afhaken. Want hoe lang kun je blijven hopen op iets wat steeds verder uit zicht verdwijnt?