Hoi, ik ben Danique, iemand die onverhoeds in een buurtsoap terecht is gekomen. Had echt nooit gedacht dat ik op mijn leeftijd met bijna de hele straat in de clinch zou liggen. Wat begon als een simpel geroddel, is nu uitgegroeid tot venijnige opmerkingen en nare blikken. De dames in de buurt denken namelijk dat ik achter hun mannen aanzit. Volslagen absurd, als je het mij vraagt, en het heeft de gezelligheid in de wijk totaal verpest.
Ik ben al enige tijd gescheiden en had tot voor kort best leuk contact met mijn buren. Het voelde hier als een fijne plek om te wonen; een buurt waar je elkaar groet en je kunt aankloppen voor een praatje of een bak koffie. Maar dit veranderde toen ik vaker met een paar buurmannen begon te kletsen. Het ging gewoon over normale dingen, zoals de tuin en de kinderen. Blijkbaar ligt dat gevoeliger dan ik dacht.
De problemen begonnen toen mijn buurvrouw Ilse opmerkte: “Je lijkt wel een sport gemaakt te hebben van met álle mannen te kletsen, hè?” Ik lachte het weg, maar voelde dat er meer achter zat. Vanaf dat moment ging het echt bergafwaarts. Andere vrouwen begonnen me te negeren en ik kreeg het idee dat ik niet meer welkom was. Opeens was ik niet meer uitgenodigd voor bijeenkomsten in de buurt en voelde dat als een messteek.
Waar komt dit vandaan? Ik ben niet op zoek naar een nieuwe liefde. Druk genoeg met mijn werk en privéleven. Ja, ik maak een praatje met de mannen in de buurt, maar dat is echt alleen maar vriendschap. Toch lijkt het alsof sommige vrouwen dat anders interpreteren. Ze denken dat ik hun relaties wil ruineren of hun partners wil wegrukken.
Is Verhuizen de Oplossing?
De toestand verslechterde toen Marc, een buurman, me vroeg te helpen met zijn tuin. Zijn vrouw was afwezig, ik dacht er niets bij en stond te snoeien toen ze thuiskwam. Haar blik sprak boekdelen—ik kon maar beter weggaan. Nadat ik hoorde dat een buurvrouw me waarschuwde om niet aan het huis te komen als ze er niet is, voelde ik me als een crimineel in mijn eigen straat.
Het doet pijn dat ik zo bekeken word. Alsof ik een bedreiging vorm, terwijl ik juist dacht dat we als buurt op elkaar konden rekenen. Ik heb geprobeerd om het met een paar van de vrouwen uit te praten, maar het maakte weinig verschil. Ze blijven vastzitten in hun idee dat ik, als gescheiden vrouw, alleen maar op zoek ben naar aandacht. Alsof ik geen vriendelijk gesprek kan voeren zonder bijbedoelingen.
Ik begrijp dat sommige relaties onzekerheden kennen, maar waarom moet die onzekerheid op mij geprojecteerd worden? Het lijkt alsof ik automatisch als een bedreiging wordt gezien omdat ik gescheiden ben. Die rol wil ik echt niet spelen, want ik ben gewoon mezelf, iemand die af en toe een praatje maakt en er voor anderen wil zijn. Helaas lijkt daar nu een sfeer vol wantrouwen en jaloezie omheen te hangen.
Verhuizen komt steeds vaker in mijn gedachten, ook al zie ik dat liever niet gebeuren. Ik hou van mijn huis, ik hou van deze buurt. Maar als ik voortdurend het gevoel heb dat er over me geroddeld wordt en iedereen naar me kijkt, vraag ik me af hoe lang ik het nog volhou. Misschien ligt het aan mij en had ik meer afstand moeten bewaren, maar het is triest dat dat zelfs nodig zou zijn.
Ik wil alleen dat al het gedoe stopt en mensen me zien voor wie ik ben: gewoon Danique, een buurvrouw die af en toe een praatje maakt en klaarstaat om te helpen. De buurt lijkt echter zo verziekt dat ik me afvraag of het ooit nog goed komt. Tot die tijd probeer ik de schouders op te halen en gewoon door te gaan met mijn leven. Maar het doet pijn om zo verkeerd begrepen te worden, door mensen die ik ooit als vrienden beschouwde.
