Stel je voor: elke ochtend staat je kind op en verheugt zich op een ritje naar school. Maar helaas, dat plezierige ritje wordt al snel een nachtmerrie. Voor de derde keer op rij is de fatbike van Samed zijn zoon gestolen! Dit is niet alleen een kwestie van financieel verlies, maar ook één van vertrouwen en veiligheid.
Samed, een toegewijde vader en hardwerkende man van 41 jaar, heeft al drie keer de bittere nasmaak van fietsdiefstal moeten proeven. Zijn zoon van 12 jaar is afhankelijk van zijn fatbike om tijdig en veilig naar school te kunnen gaan. Het zou een basisbehoefte moeten zijn: een veilige manier om onderwijs te bereiken. Maar in hun geval lijkt het meer op een luxeartikel dat keer op keer uit hun handen wordt gerukt.
Wie is verantwoordelijk voor deze herhaalde diefstallen? De maatschappij die toe lijkt te staan dat diefstallen normaal worden? Of is het de schuld van een rechtssysteem dat niet streng genoeg optreedt tegen zulke misdaden? Hoe kan een jongen zich veilig voelen als zijn middel van transport keer op keer wordt gestolen? Dit is geen kwestie van een kapotte fietsbel, dit is fundamenteel onrecht.
Sommigen beweren misschien dat je gewoon een oude, minder opvallende fiets moet kopen om de dieven te ontmoedigen. Maar moet je je standaard verlagen en je kind op een inferieure fiets sturen vanwege de acties van kwaadwillenden? Het idee dat we onze verwachtingen moeten verlagen om aan de normen van de misdaad te voldoen, is op zijn zachtst gezegd verontrustend.
Nu zit Samed vast. Het kopen van een nieuwe fatbike is een aanzienlijke investering en financieel niet meer haalbaar. Moet hij zijn zoon laten lijden onder de handelingen van een paar roekeloze criminelen? Moet hij kiezen tussen het comfort en de veiligheid van zijn kind en het risico op nog een verlies?
Dit probleem gaat verder dan alleen vervoer. Voor Samed’s zoon draait het ook om persoonlijke veiligheid en gemoedsrust. Hoe kan een kind zich volledig en onbezorgd op school concentreren wanneer de terugreis al in twijfel wordt getrokken door angst voor wat er weer verdwenen kan zijn?
Wat doet de gemeenschap eigenlijk om diefstal te voorkomen? Zijn er voldoende beveiligingsmaatregelen rondom fietsenstallingen? Waarom moet de individu altijd maar lijden onder de tekortkomingen van de samenleving? Waarom wordt er niet meer gedaan om herhaalde slachtoffers als Samed te ondersteunen?
Misschien moeten we onszelf als samenleving afvragen waarom we dit laten gebeuren. Waarom accepteren we dat zoiets simpels als een fietsrit naar school zo uitdagend en stressvol kan zijn? Dit zou een kwestie van urgentie moeten zijn voor iedereen die om veiligheid en welzijn geeft.
Het echte probleem is dus niet alleen dat van Samed en zijn zoon, maar van iedereen die gelooft in een zorgeloos en eerlijk leven. Wat zou jij doen als jouw kind op deze manier slachtoffer was? Hoe kunnen wij gezamenlijk een standpunt innemen om te zorgen dat dit niet de norm wordt? Laat jouw mening horen en help bijdragen aan een oplossing.
