Els, een moeder van 38, kreeg onlangs een golf aan reacties over zich heen toen ze haar kind een zoen op de mond gaf. Wat in haar ogen een simpel teken van liefde was, riep bij anderen ongemakkelijke gevoelens op. Dit bracht Els aan het denken over hoe cultuur en persoonlijke overtuigingen deze momenten tussen ouders en kinderen beïnvloeden.
“Ik dacht er niet eens bij na,” begint Els haar verhaal. “Mijn kind kwam naar me toe en ik boog zonder nadenken voorover voor een kusje, zoals altijd. De blikken die ik daarna opving waren echter confronterend. Sommigen wendden hun gezicht af, anderen keken met gefronste wenkbrauwen. Later zeiden zelfs een paar vrienden dat ze het ongemakkelijk vonden.”
Deze opmerkingen deden Els twijfelen, terwijl ze nooit eerder van mening was veranderd over deze kwestie. Ze groeide op in een gezin waar fysieke warmte en genegenheid de normaalste zaak van de wereld waren. “Mijn ouders gaven me altijd kusjes, ook op de mond. Voor ons was dat gewoon. Liefde tonen was niets ingewikkelds, het was gewoon hoe wij als gezin waren,” legt ze uit.
Toch is de wereld om haar heen duidelijk veranderd in haar opvattingen. Els begon te beseffen dat wat voor haar een vanzelfsprekend gebaar van liefde is, door anderen als ongepast wordt gezien.
Blijf lezen op de volgende pagina
Meningen verdeeld
Er waren zelfs mensen die beweerden dat het onhygiënisch of slecht voor het kind zou kunnen zijn. “Dat vond ik nogal vreemd,” zegt Els terwijl ze haar hoofd schudt. “Ik ben haar moeder. Ik zorg voor haar en houd van haar. Waarom zou een kus op de mond nu iets verkeerds zijn?”
Maar toen begon Els zich af te vragen waarom er zulke sterke reacties op haar actie kwamen. Ze ontdekte dat mensen over de hele samenleving heen verschillende opvattingen hebben over fysieke genegenheid tussen ouders en kinderen. “Ik begrijp dat er culturele verschillen zijn,” zegt ze. “Sommige culturen zien het als normaal, terwijl anderen het vermijden. Maar ik was verbaasd dat zelfs de mensen in mijn directe omgeving er zo’n uitgesproken mening over hebben.”
Het gesprek met haar vrienden bleef in haar hoofd spelen. “Ze vertelden me dat het ongemakkelijk was omdat het ‘niet hoort’. Maar wat betekent dat nu eigenlijk? Wie bepaalt wat wel en niet hoort in de manier waarop je je liefde toont aan je kind?” vraagt Els zich af. “Mijn dochter voelt zich veilig en geliefd. Waarom zou ik haar dat moeten ontzeggen omdat anderen het ongemakkelijk vinden?”
Els besloot zich verder te verdiepen in deze kwestie en ontdekte dat de meningen over het zoenen van kinderen op de mond verdeeld zijn. Sommige ouders zien het als een normaal onderdeel van de opvoeding, anderen belichten dat het ongepast is wanneer een kind ouder wordt. Er zijn zelfs psychologen die aanraden voorzichtig te zijn, omdat het kinderen kan verwarren over wat gepast fysiek contact is.
“Ik begrijp dat mensen het goed menen,” geeft Els toe. “Misschien willen ze dat ik de impact van mijn acties overdenk. Maar uiteindelijk ken ik mijn kind het beste en weet ik wat voor haar werkt.” Ze lacht en voegt eraan toe: “En ze komt nog steeds elke dag voor die kus naar me toe. Dat zegt voor mij alles.”
Wat Els vooral verbaast, is hoe snel mensen oordelen over persoonlijke opvoedingskeuzes. “Ik zou niemand willen voorschrijven hoe ze hun kinderen moeten grootbrengen,” zegt ze vastberaden. “Wat voor de een werkt, werkt misschien niet voor de ander. Maar ik geloof dat je moet doen wat goed voelt voor jou en je kind. Als wij elkaar een kus op de mond geven, dan is dat zo.”
Intussen is Els bewuster geworden van hoe ze naar andere ouders kijkt. “Misschien heb ik ook ooit snel geoordeeld zonder het te beseffen. Deze ervaring heeft me geleerd minder snel conclusies te trekken en begrip te hebben voor andere opvoedingsstijlen.”
Els heeft besloten zich niet te laten beïnvloeden door kritiek. “Het is niet aan anderen om te bepalen hoe ik mijn kind liefde toon,” verklaart ze zelfverzekerd. “Mijn kind weet dat ze geliefd is, en dat is het belangrijkste. Mensen mogen vinden wat ze willen, maar ik blijf trouw aan wat voor ons werkt.” Deze ervaring heeft Els niet alleen bewuster gemaakt van haar eigen opvoedingsstijl, maar haar ook meer vertrouwen gegeven in haar intuïtie als moeder. “Ouderschap is geen eenheidsworst,” laat ze met een glimlach weten. “En dat is helemaal oké.”
