Introducerend Verhaal
Op een zonnige ochtend besloot Els, een zorgzame moeder van 38 jaar, haar kind liefdevol een kus op de mond te geven. Voor haar was het een eenvoudig gebaar van genegenheid, zoals ze altijd gewend was te doen. Tot haar verbazing ontving dit simpele moment echter veel reacties, variërend van fronsende wenkbrauwen tot afkeurende blikken van voorbijgangers. Dit bracht haar aan het denken over hoe culturele en persoonlijke verschillen invloed kunnen hebben op zulke intieme momenten tussen een ouder en een kind.
“Het was geen bewuste keuze,” vertelt Els. “Mijn kind kwam naar me toe, en ik reageerde instinctief met een kus. Het leek zo natuurlijk, zoals ik dat altijd doe. Maar de gezichten om me heen vertelden een ander verhaal. Sommigen keken snel weg, anderen leken het niet eens te zijn. Later vertelden een paar vrienden zelfs dat ze het ongemakkelijk vonden.”
Voor Els kwamen deze reacties als een verrassing. In haar familie was lichamelijke genegenheid de norm. “Zelfs tot op volwassen leeftijd gaven mijn ouders mij en mijn broers kussen, op de mond of op de wang. Voor ons voelde dat als de normaalste zaak van de wereld,” legt ze uit. “Het was een manier om liefde te uiten die vanzelfsprekend aanvoelde.”
Cultuurverschillen en Oordelen
Toch lijkt de wereld om Els heen nu anders te reageren op dit soort gebaren. Ze begon zich te realiseren dat haar intuïtieve daad van liefde door anderen als ongepast kon worden gezien. “Mensen zeiden zelfs dat het niet helemaal hygiënisch was of ongezond voor mijn kind. Dat begreep ik niet,” zegt Els terwijl ze nadenkend haar hoofd schudt. “Ik ben hun moeder, en ik zorg goed voor haar. Hoe zou een simpele kus ineens verkeerd kunnen zijn?”
De sterke reacties zetten Els aan het denken over de uiteenlopende opvattingen binnen de samenleving over lichamelijke genegenheid tussen ouders en kinderen. “Ik begrijp dat er culturele verschillen zijn,” geeft ze toe. “In sommige culturen is het heel normaal, terwijl in andere het juist vermeden wordt. Maar dat mensen in mijn directe omgeving er zulke sterke meningen over hebben, dat had ik nooit verwacht.”
Gesprekken met vriendinnen lieten haar niet los. “Sommige zeiden dat het niet hoort omdat het ongemakkelijk voelt. Maar wat betekent dat precies? Wie bepaalt wat hoort en wat niet, als het gaat om de manier waarop je je kind liefde geeft?” vraagt Els zich af. “Mijn dochter voelt zich veilig en geliefd door die kus. Waarom zou ik dat veranderen vanwege het ongemak van anderen?”
Persoonlijk Inzicht
Naarmate Els zich verder verdiept in de discussie, ontdekt ze dat de meningen over kinderen op de mond kussen sterk verdeeld zijn. Sommige ouders vinden het volkomen normaal, een natuurlijk onderdeel van de opvoeding, terwijl anderen het na een bepaalde leeftijd als ongepast beschouwen. Zelfs experts adviseren voorzichtigheid, omdat kinderen verward kunnen raken door dergelijke uitingen van genegenheid.
“Ik begrijp dat mensen goedbedoelde adviezen geven,” erkent Els. “Misschien willen ze dat ik nadenk over de mogelijke impact. Maar aan het einde van de dag ken ik mijn kind beter dan wie dan ook. En zolang zij die kus blijft zoeken, weet ik dat het goed zit.” Ze lacht terwijl ze eraan toevoegt: “Ze komt elke dag naar me toe voor die kus. Dat zegt voor mij alles.”
Wat Els vooral intrigeert, is hoe snel mensen geneigd zijn te oordelen over andermans opvoedkeuzes. “Ik zou nooit iemand vertellen hoe ze hun kind moeten opvoeden,” zegt ze vastberaden. “Ieder gezin doet wat voor hen werkt. En als dat betekent dat wij elkaar een kus op de mond geven, dan is dat wat voor ons normaal is.”
Els’ beslissing om zich niet te laten beïnvloeden door kritiek heeft haar niet alleen meer bewust gemaakt van haar ouderschapsstijl, maar ook van het belang om vertrouwen te hebben in haar eigen intuïtie als ouder. “Ouderschap is geen kant-en-klaar recept,” zegt ze met een zachte glimlach. “En dat is absoluut prima.”
