Eva, nu 23 jaar, worstelt al jaren met de emotionele gevolgen van het feit dat haar vader de respectabele leeftijd van 78 jaar heeft bereikt. Het grote leeftijdsverschil tussen hen heeft hun relatie in de loop der tijd flink beïnvloed.
“Ik snap niet waarom hij op zijn oude dag nog voor kinderen koos,” deelt Eva geërgerd mee. Het is moeilijk voor te stellen voor haar dat ze een vader heeft die, in plaats van in de bloei van zijn leven te staan, te maken heeft met de beperkingen die zijn gevorderde leeftijd met zich meebrengt.
Vanaf haar jeugd ervaart Eva dat haar leven anders verloopt dan dat van haar leeftijdsgenoten. “Andere vaders lijken zo vitaal en ondernemen van alles met hun kinderen. Het frustreert me dat mijn vader dat niet kan,” geeft ze eerlijk toe.
Eva’s vader kreeg haar pas na zijn 55e levensjaar, en het voelt vaak alsof hij niet even energiek en dynamisch is als jongere vaders. “Ik ben soms bijna jaloers op vrienden van wie de vaders bruisen van plannen en nog volop in het leven staan. Mijn vader heeft die fase al lang achter zich gelaten.”
Veel van Eva’s gevoelens van boosheid komen voort uit een gevoel van gemis, alsof ze iets waardevols is misgelopen doordat haar vader al op leeftijd is. Waar vrienden moeiteloos op een weekendje weg kunnen gaan met hun vaders of samen sporten, botst Eva tegen zijn fysieke beperkingen aan.
“Het lijkt soms oneerlijk,” geeft ze toe. “Alsof mijn jeugd incompleet was.” Ondanks dat ze begrijpt dat er voor haar vader destijds goede redenen waren om haar op oudere leeftijd te krijgen, blijft het gevoel knagen dat ze een deel van haar jeugd heeft moeten inleveren.
Daarnaast maakt Eva zich zorgen over wat de toekomst zal brengen. “Het idee dat er misschien maar weinig tijd samen overblijft, maakt me verdrietig. Vooral nu ik zelf ouder word, dringt dat besef sterker door.”
De gedachte dat haar vader niet altijd in haar leven zal zijn, vult haar met verdriet maar ook met boosheid. Het blijft voor haar een raadsel waarom hij op zo’n late leeftijd besloot vader te worden, gezien de enorme impact op haar leven als zijn kind.
Ontdek meer op de volgende pagina
Eva’s Toekomstzorgen
Eva’s gevoelens van frustratie komen niet alleen maar door de beperkte energie die haar vader kan bieden. Ook voelt ze zich beperkt in de activiteiten die ze samen kunnen ondernemen. “Ik kan niet spontaan op vakantie met hem, of een lange wandeling maken zoals ik zou willen. Er moet altijd rekening worden gehouden met zijn beperkingen,” zegt Eva. Deze beperkingen zijn niet haar eigen keuze, wat soms een bittere nasmaak geeft.
Wanneer Eva hierover met vrienden probeert te praten, merkt ze vaak dat ze moeite heeft om zich volledig open te stellen. “Als ik hen hoor vertellen over de dingen die ze samen met hun ouders doen, dringt het tot mij door dat ik niet mee kan doen.” Ze beschouwt dit als pijnlijk, vooral omdat het buiten haar macht ligt. De frustraties die hieruit voortkomen voelen bijna schuldbewust, alsof ze ondankbaar is voor wat ze wel heeft, terwijl ze simpelweg verlangt naar een gewone vader-dochterrelatie.
Eva heeft haar gevoelens lang niet uitgesproken, maar realiseert zich steeds meer dat ze een manier moet vinden om met deze situatie in het reine te komen. Haar vader is er nog steeds en biedt, ondanks zijn leeftijd, liefde en steun. Maar toch blijft de gedachte hangen dat ze meer uit hun relatie had kunnen halen als hij jonger was.
“Ik wil hem niet afschrijven of ondankbaar lijken, maar ik moet trouw blijven aan mezelf,” deelt Eva. De gevoelens van verdriet en verlies blijven complex en moeilijk te plaatsen. Toch wil ze haar vader niet laten merken hoe diep haar frustraties en pijn gaan. Ze beseft dat de situatie haar leven op een unieke manier heeft gevormd, in de hoop dat ze uiteindelijk een manier vindt om ermee om te gaan.
