Eva, nu 23, heeft al jarenlang te maken met de emotionele nasleep van het feit dat haar vader inmiddels 78 is. Het aanzienlijke leeftijdsverschil heeft hun band door de jaren heen behoorlijk beïnvloed.
“Ik begrijp niet waarom hij op zo’n hoge leeftijd ervoor koos om kinderen te krijgen,” zegt Eva gefrustreerd. Voor haar is het lastig te accepteren dat haar vader, in plaats van vol energie te zijn, vaak tegen de beperkingen van zijn leeftijd aanloopt.
Vanaf haar jeugd heeft Eva door dat haar leven anders verloopt dan dat van haar leeftijdsgenoten. “Andere vaders zijn zo actief en doen allerlei dingen met hun kinderen. Het irriteert me dat mijn vader dat niet kan,” vertelt ze openhartig.
Eva’s vader kreeg haar pas na zijn 55e, waardoor hij niet dezelfde energie en levendigheid heeft als jongere vaders. “Soms ben ik bijna jaloers op mijn vrienden van wie de vaders volop plannen hebben en midden in het leven staan. Mijn vader heeft die periode al lang achter zich gelaten.”
Eva ervaart veel van haar boosheid door het gevoel dat ze iets heeft gemist, alsof ze iets kostbaars is kwijtgeraakt omdat haar vader al ouder is. Terwijl vrienden probleemloos een weekendje weg kunnen met hun vaders of samen actief zijn, stuit Eva op zijn fysieke grenzen.
“Het voelt soms oneerlijk,” zegt ze. “Alsof mijn jeugd niet volledig was.” Hoewel ze begrijpt dat haar vader destijds een goede reden had om later kinderen te krijgen, blijft het knagen dat ze een deel van haar jeugd heeft moeten inleveren.
Verder maakt Eva zich zorgen over de toekomst. “Het idee dat we misschien niet veel tijd meer samen hebben, maakt me verdrietig. Naarmate ik ouder word, dringt dat besef sterker door.”
De gedachte dat haar vader niet altijd om haar heen zal zijn, vult haar met zowel verdriet als boosheid. Ze blijft zich afvragen waarom hij ervoor koos op zo’n late leeftijd een kind te krijgen, gezien de grote impact die dat op haar leven heeft gehad.
Eva’s Toekomstzorgen
Eva’s frustraties komen niet alleen voort uit de beperkte energie die haar vader kan bieden. Ze voelt zich ook beperkt in de dingen die ze samen kunnen doen. “Ik kan niet zomaar op reis met hem, of een lange wandeling maken zoals ik zou willen. We moeten altijd rekening houden met zijn beperkingen,” deelt Eva. Deze beperkingen zijn niet haar eigen keuze, wat soms een bittere nasmaak geeft.
Als Eva hierover met vrienden praat, merkt ze vaak dat het moeilijk is om zich volledig open te stellen. “Als ik hen hoor vertellen over wat ze met hun ouders doen, realiseer ik me dat ik niet mee kan praten.” Ze vindt dit pijnlijk, vooral omdat het buiten haar macht ligt. De frustraties die hieruit ontstaan, voelen bijna alsof ze ondankbaar is voor wat ze wel heeft, terwijl ze gewoon verlangt naar een normale vader-dochterrelatie.
Eva heeft deze gevoelens lang niet gedeeld, maar beseft steeds meer dat ze een manier moet vinden om met de situatie om te gaan. Haar vader is er nog steeds en geeft, ondanks zijn leeftijd, liefde en steun. Toch blijft de gedachte hangen dat ze meer uit hun relatie had kunnen halen als hij jonger was.
“Ik wil hem niet afschrijven of ondankbaar lijken, maar ik moet trouw blijven aan mezelf,” geeft Eva toe. De emoties van verdriet en verlies zijn complex en lastig te plaatsen. Desondanks wil ze haar vader niet belasten met de diepte van haar frustraties en pijn. Ze beseft dat deze situatie haar leven op een unieke manier heeft gevormd en hoopt dat ze uiteindelijk een manier vindt om het een plek te geven.
