Eva is nu 23 jaar oud en heeft al jaren moeite met de emotionele impact die het leven met een oudere vader met zich meebrengt. Haar vader heeft de leeftijd van 78 bereikt, en dit grote verschil heeft hun band door de jaren heen erg beïnvloed.
“Ik begrijp niet waarom hij ervoor koos om op latere leeftijd kinderen te krijgen,” zegt Eva gefrustreerd. Voor haar is het moeilijk te begrijpen dat ze een vader heeft die met leeftijdsgebonden beperkingen te maken heeft in plaats van volop in het leven te staan.
Sinds haar kinderjaren merkt Eva dat haar leven niet hetzelfde is als dat van haar leeftijdsgenoten. “Het lijkt alsof andere vaders vol energie zijn en allerlei dingen met hun kinderen doen. Ik vind het moeilijk te accepteren dat mijn vader daar niet toe in staat is,” geeft ze eerlijk toe.
Haar vader kreeg haar na zijn 55e, en soms voelt het alsof hij niet dezelfde energie heeft als jongere vaders. “Soms kijk ik bijna jaloers naar vrienden die actieve vaders hebben vol met plannen. Die fase is voor mijn vader al lang voorbij.”
De boosheid die Eva voelt, komt voort uit het gevoel dat ze iets heeft gemist doordat haar vader ouder is. Terwijl vrienden moeiteloos weekendjes weg gaan met hun vaders of samen sporten, merkt Eva de fysieke beperkingen van haar vader.
“Het is soms oneerlijk,” zegt ze. “Het voelt alsof mijn jeugd incompleet was.” Hoewel ze begrijpt dat er goede redenen waren voor haar vader om haar op oudere leeftijd te krijgen, blijft het gevoel dat ze een deel van haar jeugd heeft moeten missen.
Eva maakt zich ook zorgen over de toekomst. “Het idee dat er niet veel tijd samen over is, maakt me verdrietig. Vooral naarmate ik ouder word, realiseer ik me dat meer en meer.”
Het besef dat haar vader niet altijd in haar leven zal zijn, vervult haar met verdriet en boosheid. Ze blijft zich afvragen waarom hij op zo’n late leeftijd gekozen heeft om vader te worden, gezien de impact op haar leven.
Eva’s Toekomstzorgen
Eva’s frustraties komen niet alleen voort uit het beperkte energielevel van haar vader, maar ook uit de beperkingen die dit met zich meebrengt in de activiteiten die ze samen kunnen doen. “Ik kan niet zomaar op vakantie met hem of een lange wandeling maken zoals ik zou willen. Er moet altijd rekening worden gehouden met zijn beperkingen,” vertelt Eva. Deze beperkingen zijn niet haar keuze, wat soms een voelbare teleurstelling met zich meebrengt.
Wanneer Eva dit bij vrienden probeert te delen, merkt ze dat het lastig is om zich helemaal open te stellen. “Als ik mijn vrienden hoor praten over wat ze met hun ouders doen, realiseer ik me dat ik dat niet kan.” Dit ervaart ze als pijnlijk, vooral omdat het buiten haar macht ligt. De frustraties voelen bijna als schuldgevoelens, alsof ze niet dankbaar is voor wat ze wél heeft, terwijl ze gewoon verlangt naar een normale vader-dochterrelatie.
Eva heeft haar gevoelens lang voor zich gehouden, maar realiseert zich dat ze een manier moet vinden om met de situatie om te gaan. Haar vader biedt, ondanks zijn leeftijd, nog steeds liefde en steun. Maar toch blijft de gedachte hangen dat ze samen meer uit hun relatie had kunnen halen als hij jonger was geweest.
“Ik wil hem niet tekortdoen of ondankbaar lijken, maar ik moet eerlijk tegen mezelf zijn,” zegt Eva. De gevoelens van verdriet en verlies blijven ingewikkeld en lastig te plaatsen. Toch wil ze haar vader niet laten weten hoe diep haar frustraties en pijn gaan. Ze beseft dat de situatie haar leven op een unieke manier heeft gevormd en hoopt uiteindelijk een manier te vinden om dit te accepteren.