Het moment waarop Corinne en ik besloten om naar Spanje te verhuizen, was zeker geen impulsieve keuze. We zijn altijd dol geweest op het goede leven, maar het grootste deel van ons leven ook hardwerkend geweest. Na jaren van noeste arbeid en sparen, komt uiteindelijk de tijd om met pensioen te gaan. We willen echt genieten van de tijd die we nog hebben. Toch voelt het de laatste paar jaar alsof we in een nieuwe baan zijn gerold. Deze baan levert geen salaris op, maar wel de verantwoordelijkheid voor de zorg van zeven kleinkinderen.
Met drie geweldige kinderen – Sandra, Mark, en Lisa, respectievelijk 42, 39 en 37 jaar – is ons leven rijk gezegend. Maar de laatste jaren zijn de verwachtingen die ze van ons als grootouders hebben, aanzienlijk toegenomen. Elk van hen heeft kinderen, dus zijn we opgeteld opa en oma van zeven stuks vreugde: Tom, Femke, Luca, Emma, Finn, Isa en kleine Max. Elke week wisselen we af tussen het oppassen op deze kleintjes. Van maandag tot vrijdag is er altijd wel eentje bij ons thuis.
Onze liefde voor de kleinkinderen is onmetelijk groot, begrijp me niet verkeerd. Maar die constante zorg is soms zwaar, vooral op een leeftijd waarop we dachten rustiger aan te kunnen doen. In plaats daarvan voelt het als een fulltime baan.
Verken meer op de volgende pagina
De Verwachtingen van de Kinderen
Hoewel onze kinderen nooit in zoveel woorden hun verwachtingen hebben uitgesproken, is het glashelder dat ze op ons rekenen. Ze zijn druk bezig met werk en het is voordeliger als wij oppassen in plaats van dure kinderopvang. We snappen dat volledig. Ook wij hebben ooit werk en gezinsleven gecombineerd, maar hadden nooit gedacht dat we op onze oude dag ineens opnieuw in deze situatie zouden belanden.
Regelmatig hebben Corinne en ik geprobeerd dit bespreekbaar te maken. Echter, elke poging om wat gas terug te nemen, werd beantwoord met reacties zoals “Jullie zijn toch thuis?” of “De kinderen zijn zo gek op jullie.” En hoewel die liefde ongetwijfeld wederzijds is, betekent dat niet dat we altijd klaar kunnen staan.
Onze Droom: Spanje
Na veel wikken en wegen besloten we dat verandering nodig was. Het is voor ons essentieel om van onze pensioenjaren te genieten zonder de constante verantwoordelijkheden van oppassen. Langzaam maar zeker werd de oplossing duidelijker: een verhuizing naar Spanje, een land waar we al jaren bewondering voor hebben en dat altijd in onze dromen is blijven hangen. We vonden een schattig huisje in Andalusië, waar de zon, rust en vrijheid, waar we zo naar verlangden, binnen handbereik zijn.
De Reacties van onze Kinderen
De reacties van onze kinderen op onze plannen waren verrassend emotioneel. Sandra en Lisa voelden zich teleurgesteld en zelfs verraden. “Hoe kunnen jullie dat doen?” vroegen ze ons verbaasd. Mark hield zich op de vlakte, maar het was duidelijk dat hij er zijn bedenkingen bij had. Maar Corinne en ik bleven vastberaden in ons besluit. Het is nu tijd voor ons om van het leven te genieten zonder de verplichting van het oppassen.
Verlangen naar Vrijheid
Onze verhuizing betekent absoluut niet dat we onze kleinkinderen niet meer willen zien. In tegendeel, we hopen dat ze ons in Spanje komen bezoeken en deze ervaring met ons delen. Maar we hunkeren ook naar onze vrijheid, zonder de dagelijkse verplichting om steeds als oppas klaar te staan, zowel letterlijk als figuurlijk.
Een Nieuw Hoofdstuk in Spanje
We zijn klaar om ons eigen leven vorm te geven, en Spanje biedt ons de perfecte omgeving om dit te realiseren. Het voelt als een nieuw hoofdstuk waarin wij eindelijk de hoofdpersonen zijn. Hier verwachten we de rust en vrijheid te ervaren waar we zo lang naar hebben uitgekeken.
