Lange loopbaan, onzekere toekomst
Hans is 66 jaar oud en kijkt met gemengde gevoelens terug op zijn uitgebreide loopbaan in de bouwsector. Na 45 jaar, waarin hij van leerling-timmerman opklom naar een leidinggevende positie, had hij nooit voorzien dat hij zich op deze leeftijd zou moeten afvragen of hij een simpel cafébezoek nog kan bekostigen. “Waarvoor heb ik al die jaren gewerkt?” vraagt hij zich af terwijl hij de rekening van afgelopen maand bekijkt.
Van jongs af aan was de bouw zijn passie. Hij werkte met zijn handen en genoot van het creëren van dingen. “Hard werken zit in mijn bloed,” herinnert Hans zich. “De bouw was meer dan een baan; het was een deel van mijn leven dat ik met volle overtuiging beleefde. En nu moet ik nadenken over of ik me een biertje kan veroorloven.”
Toen hij met pensioen ging, verwachtte hij een kalme en onbezorgde periode tegemoet te gaan, maar de werkelijkheid is anders gebleken. Het pensioen dat hij ontvangt, schiet te kort om de stijgende levenskosten bij te houden. “Als ik met werkende vrienden praat, voel ik me vaak buitengesloten,” vertelt Hans. “Zij kunnen genieten van uitjes, maar ik moet iedere euro omdraaien.”
Hij denkt terug aan de tijd dat hij met collega’s na een werkweek naar de kroeg ging. “Het was een manier om te ontspannen en elkaar beter te leren kennen. Nu voelt het alsof ik de enige ben die niet meer kan deelnemen aan die simpele genoegens.”
Zorgelijke tijden en een vleugje hoop
De realiteit is hard: prijzen van voedsel en drank zijn de laatste jaren enorm gestegen. “Een biertje in het café is tegenwoordig bijna niet te doen. Mijn uitgaven zijn zo hoog geworden, dat ik mezelf moet beperken,” legt Hans uit. “Ik had altijd gedacht dat ik, na jaren van hard werken, zou kunnen genieten van mijn oude dag. In plaats daarvan moet ik zorgen maken over elke euro.”
De frustratie groeit bij Hans, die na zoveel jaar zwoegen nu moet vechten om de eindjes aan elkaar te knopen. “Ik heb altijd geleerd goed met geld om te gaan, maar zelfs dat lijkt niet meer voldoende. Ik vraag me af: Wat heb ik nu eigenlijk bereikt? Ik moet verantwoording afleggen over een paar euro voor een simpel kopje koffie.”
Hans voelt zich in de steek gelaten door de maatschappij. “Waarom, na al die jaren van bijdrage aan de samenleving, moet ik nu zó strijden om rond te komen?” vraagt hij zich hardop af. Het idee dat zijn ervaring en toewijding niet de waardering krijgen die ze verdienen, maakt hem somber. “Ik wil niet slechts een cijfer in het pensioenstelsel zijn.”
Toch wil Hans de moed niet verliezen. Van nature actief, zoekt hij manieren om zijn situatie te verbeteren. Misschien ligt er een mogelijkheid in parttime werk of kan hij van een hobby wat extra inkomsten genereren. “Thuis niks doen is geen optie, maar het blijft balanceren tussen wat ik kan en wat ik moet doen om het hoofd boven water te houden,” zegt Hans.
Hans blijft optimistisch, ondanks de obstakels op zijn pad. Zijn vrienden mogen dan een grotere financiële vrijheid kennen, hij is trots op zijn harde werk en zijn toewijding aan het vak. “Ik heb veel bereikt met mijn eigen handen, iets waar ik echt trots op ben,” vertelt hij met een glinstering in zijn ogen. Hij hoopt dat er in de toekomst meer aandacht zal zijn voor mensen zoals hij, die een leven hebben gewijd aan het opbouwen van de maatschappij.
Met die gedachte gaat Hans door met zijn leven, vastbesloten er het beste van te maken ondanks de moeilijke tijden. “Misschien zal ik ooit weer een biertje kunnen drinken met vrienden. Maar tot die tijd zet ik thuis koffie en kijk ik hoe ik mijn leven wat plezieriger kan maken,” eindigt hij met een knipoog en een glimlach.
