Henk, een energieke zestiger, zit aan de keukentafel met een dampende kop koffie. Kijkend naar zijn kleinkinderen, die hij altijd al koesterde, valt er iets zwaars van zijn schouders. Henk heeft namelijk besloten geen cadeautjes meer te geven aan hen. “Misschien klinkt het wat streng,” merkt hij op, “maar ze zeggen nooit dankjewel. Alsof ze het vanzelfsprekend vinden.” Deze gedachte vreet aan Henk.
De beslissing kwam niet zomaar uit de lucht vallen. Henk houdt zielsveel van zijn kleinkinderen, maar telkens als hij iets geeft zonder waardering terug te krijgen, voelt hij zich zwaar teleurgesteld. “Waarom zou ik nog moeite doen als ik niet eens een simpel bedankje krijg?” vraagt hij zich af.
Het gaat voor Henk niet alleen om de fysieke giften. Een cadeau is een manier om zijn liefde en betrokkenheid naar zijn kleinkinderen te tonen. “Een geschenk betekent dat ik aan ze denk en dat ik ze graag zie,” legt Henk uit. Maar in de afgelopen jaren voelt het alsof zijn inspanningen NIET meer op prijs worden gesteld. “Vroeger zag je een oprechte glimlach als ik iets meenam,” vertelt hij. “Nu lijkt het alsof het ze niet kan schelen. Dat kwetst.”
De kern van het probleem
Henk herinnert zich een specifieke verjaardag. Hij had lang gezocht naar het perfecte cadeau voor zijn kleinzoon, iets wat precies bij hem zou passen. “Ik dacht dat hij blij zou zijn,” vertelt Henk met een glimlach die wat verdriet verraadt. Maar toen zijn kleinzoon het cadeau opende, was er geen blijdschap te bespeuren. Er kwam geen lachje, geen verraste blik, en misschien wel het pijnlijkst van alles: geen bedankje.
Henk keek nog rond, wachtend op een reactie van de ouders, misschien om te suggereren dat een bedankje op z’n plaats was. Maar het bleef stil, en dat maakte dat hij zich gekleineerd voelde. “Je besteedt tijd en aandacht aan een cadeau, en het betekent niets voor ze,” zegt hij met een zucht.
De teleurstelling groeide bij elke gift die geen waardering opleverde. “Het hoeft niet veel te zijn, alleen dat ze zien dat ik moeite voor hen doe,” verduidelijkt Henk. Hij besloot het gesprek met zijn kleinzoon aan te gaan. “Ik zei hem dat opa het zou waarderen als hij soms dankjewel zei. Maar hij haalde zijn schouders op alsof ik overdreef.” Deze onverschillige reactie deed Henk pijn en gaf hem het gevoel ongehoord te zijn.
In zijn jeugd was een cadeau iets bijzonders. Henk denkt vaak terug aan die tijden. “Een cadeau was vroeger iets groots, je was er dankbaar voor, zelfs als het iets kleins was,” herinnert hij zich. “Vandaag lijkt het anders, misschien door de tijdgeest.”
Toch blijft Henk bij zijn principes. Voor hem blijft respect tonen een belangrijke waarde, ook al lijkt het nu minder gebruikelijk. Ondanks alles hoopt hij dat zijn kleinkinderen op een dag zullen begrijpen waarom hij deze keuze heeft gemaakt.
“Misschien zien ze, als ze ouder zijn, in dat het was om te laten zien hoeveel ik om ze geef,” zegt Henk met een voorzichtige glimlach. “Maar tot die dag ben ik gestopt met cadeaus geven. Ik wil niet blijven geven zonder dat het ook maar iets voor hen betekent.”
Henk neemt een laatste slok van zijn koffie. “Het is niet dat ik ze niets gun,” bevestigt hij. “Integendeel, ik gun ze de wereld, maar ik wil dat ze begrijpen dat ook die wereld komt met een simpel dankjewel.”
