Inleiding van het verhaal
Hoi daar, ik ben Iris en ik ben 24 lentes jong. Ik woon in Utrecht en heb mijn bachelor aan de universiteit afgerond. Nadat ik mijn diploma binnen had, besloot ik geen master te doen. Waarom? Nou, mijn studieschuld is al flink door het leenstelsel en mijn verhuizing vanuit Friesland naar Utrecht, wat betekende dat ik op kamers moest gaan. Nu ik fulltime aan het werk ben, voel ik me best wel eenzaam.
Toen ik klaar was met studeren, kreeg ik via LinkedIn behoorlijk wat jobaanbiedingen. Het leek me vanzelfsprekend om meteen aan de slag te gaan om mijn schulden niet verder op te laten lopen. Ik dacht: “Een master kan later ook nog, en misschien helpt mijn baas mee met de kosten.” Dit idee stelde me in het begin gerust, maar dat gevoel verdween snel. Ik merkte dat mijn vrienden me steeds meer links laten liggen.
Veel van mijn vrienden uit mijn studententijd hebben wél voor een master gekozen. Zij zitten nog volop in het studentenleven, terwijl ik elke ochtend om 07:00 uur opsta voor mijn werk. Vroeger waren we vaak samen op pad of organiseerden we spontane borrels, maar tegenwoordig krijg ik daar geen uitnodigingen meer voor. Recent viel het me op: “Mijn studievrienden sluiten me buiten omdat ik niet, zoals zij, voor een master heb gekozen.”
Ze plannen hun dingen overdag, net wanneer ik moet werken. Als ik voorstel om ’s avonds af te spreken, krijg ik vaak te horen: “Oh, nee, dan moeten we naar college of studeren.” Het is alsof we in totaal verschillende werelden leven.
De ervaren tweestrijd
Steeds vaker vraag ik me af of ik wel de juiste keuze heb gemaakt. Mijn bachelor lijkt ineens een stuk minder waardevol. Ook al heb ik een goede baan, ik mis het contact met mijn vrienden enorm, en dat maakt me soms heel onzeker. Had ik toch voor een master moeten kiezen? Was het verkiezen van financiële verantwoordelijkheid misschien een blunder?
Daarnaast denk ik erover om Utrecht te verlaten, aangezien mijn werk in een andere stad ligt. Het lijkt logisch om te verhuizen, dat zou goedkoper zijn. Maar stel dat ik daarmee de kans verspeel om ooit weer dichter bij mijn vrienden te komen?
Ik gooi dit dilemma op tafel omdat ik advies nodig heb. Hoe ga ik om met de eenzaamheid en het gevoel dat ik buitengesloten word? Moet ik hopen dat mijn vrienden later wel begrijpen waarom ik voor fulltime werken heb gekozen, of moet ik juist een nieuw begin maken en dichter bij mijn werk gaan wonen?
Ik droom van een toekomst waarin ik me minder eenzaam voel en tegelijkertijd trots kan zijn op de beslissingen die ik heb genomen. Als iemand suggesties heeft of soortgelijke ervaringen die hun kunnen delen, hoor ik dat heel graag.
