Jamilla is 28 jaar oud en woont alleen met haar twee jonge kinderen. Na een reeks gezondheidsproblemen is ze volledig afgekeurd en leeft ze van de bijstand en toeslagen. Haar dagen brengt ze grotendeels thuis door, waar ze haar best doet om haar kinderen een zo normaal mogelijk leven te geven. Maar het leven in armoede is zwaar. Elke week gaat ze naar de voedselbank om rond te kunnen komen, maar er blijft één probleem waar ze tegenaan loopt: sigaretten. De prijzen zijn torenhoog geworden, en Jamilla vindt dat ook de voedselbank hierin zou moeten helpen.
Leven van de bijstand en toeslagen
Het leven van Jamilla draait om overleven. Met haar uitkering en toeslagen kan ze net de huur en vaste lasten betalen, maar veel ruimte voor extra’s is er niet. Ze probeert het weinige geld dat ze heeft zo goed mogelijk te verdelen tussen haar kinderen en zichzelf, maar ze merkt dat het elke maand weer krap is. De voedselbank is een belangrijke steunpilaar geworden in haar leven, want zonder de wekelijkse pakketten zou ze simpelweg niet genoeg eten in huis hebben. Toch voelt ze dat er nog iets ontbreekt.
Sigaretten als dure luxe
Sigaretten zijn een van de weinige dingen waar Jamilla zelf wat rust uit haalt. “Als je hele dagen thuiszit en je alleen maar zorgen maakt over geld, is een sigaret soms het enige moment van ontspanning dat je hebt,” zegt ze. Maar de prijzen zijn de laatste jaren flink gestegen, waardoor ze het zich nauwelijks nog kan veroorloven. Wat vroeger een gewoonte was, is nu bijna een luxeproduct geworden. Jamilla merkt dat ze hierdoor nog meer stress ervaart, omdat ze steeds moet afwegen of ze het geld aan sigaretten kan besteden of aan iets anders.
Elke week naar de voedselbank
De voedselbank helpt Jamilla om haar kinderen goed te kunnen voeden, en daar is ze dankbaar voor. Maar ze vraagt zich af waarom de voedselbank alleen in voedsel voorziet en niet in andere levensbehoeften, zoals sigaretten. “Voor mij is een sigaret net zo belangrijk als een brood,” zegt ze. “Het helpt me om even te ontspannen en alles van me af te zetten.” Ze begrijpt dat niet iedereen dit ziet als een noodzakelijke behoefte, maar voor haar en veel anderen in een vergelijkbare situatie is het dat wel degelijk.
Waarom de voedselbank ook sigaretten zou moeten aanbieden
Volgens Jamilla zou het eerlijker zijn als de voedselbank ook sigaretten zou aanbieden. “Als mensen in armoede al geen geld meer hebben om fatsoenlijk te eten, waarom zouden ze dan helemaal geen recht meer hebben op een sigaret?” vraagt ze zich af. Voor haar is roken niet alleen een gewoonte, maar ook een manier om om te gaan met de stress van het leven in armoede. Ze vindt dat mensen in haar situatie vaak worden veroordeeld om hun rookgedrag, terwijl ze simpelweg proberen te overleven in een wereld die steeds duurder wordt.
Is roken een levensbehoefte?
Critici zouden zeggen dat roken geen levensbehoefte is, maar Jamilla denkt daar anders over. Ze voelt zich vaak buitengesloten in de maatschappij en vindt dat ze al genoeg moet missen. “Waarom mag ik niet even iets hebben voor mezelf?” zegt ze. Ze begrijpt dat roken ongezond is, maar benadrukt dat het niet eerlijk is om arme mensen compleet van alles te ontnemen. “Je kunt mensen niet hun waardigheid afpakken door te zeggen wat ze wel en niet mogen doen met het weinige geld dat ze hebben.”
Wat vindt de lezer?
Wat vind jij? Heeft Jamilla een punt dat sigaretten ook tot de basisbehoeften behoren, of vind je dat ze haar prioriteiten anders moet leggen? Moet de voedselbank zich beperken tot voedsel, of zouden ze ook rekening moeten houden met andere behoeften van mensen die in armoede leven? Deel je mening en laten we samen nadenken over hoe we om moeten gaan met armoede, waardigheid en keuzes in moeilijke tijden. Want hoewel iedereen weet dat roken ongezond is, is het voor mensen zoals Jamilla soms het enige stukje controle dat ze nog hebben.