Jolanda vierde haar verjaardag zoals gewoonlijk: omringd door vrienden, met een uitgebreide borrelplank en een berg geschenken om uit te pakken. Maar terwijl ze het cadeautje opende van haar beste vriendin Marleen, stond ze even met haar mond vol tanden. Het bleek een prachtige kristallen vaas te zijn, precies hetzelfde exemplaar dat ze Marleen drie jaar eerder cadeau had gedaan. “Ik herkende het meteen,” zegt Jolanda, nog altijd geschokt.
De vaas was een uniek stuk, met de handgemaakt en gedecoreerd met bloemengravures die vloeiend in elkaar overgingen. Jolanda had deze zorgvuldig uitgekozen bij een klein antiekwinkeltje als een bijzonder geschenk voor Marleens verjaardag. “Marleen houdt van kunstzinnige en klassieke stijlen, dus ik dacht dat deze vaas perfect was,” vertelt Jolanda. “Toen ik het haar destijds gaf, zei ze zelfs hoe blij ze ermee was.”
Maar nu, terwijl Jolanda de vaas weer in handen had, voelde ze zich heen en weer geslingerd tussen gevoelens van verwarring en ongemak. “Heeft Marleen dan helemaal niet door dat ik deze vaas aan haar heb gegeven? Of dacht ze dat ik het misschien niet zou opmerken? Het was een onhandige situatie,” herinnert Jolanda zich. Ze wilde de sfeer tijdens het feestje niet bederven door er iets van te zeggen, maar diep van binnen voelde ze zich toch gekwetst.
Hoewel ze haar best deed om het geschenk tijdens het feestje niet al te veel aandacht te geven, bleven haar gedachtes aan de situatie kleven. “Het voelde zo pijnlijk omdat die vaas voor mij symbool stond voor de attentie en zorg die ik in het cadeau had gestoken,” legt ze uit. Het idee dat Marleen hetzelfde geschenk had gerecycled en zonder zorgen aan haar had teruggegeven, was verwarrend en pijnlijk voor Jolanda.
De Oplossing
Na lang nadenken besloot Jolanda toch met een andere vriendin te praten en om advies te vragen. Ze vroeg zich af of ze Marleen erop moest aanspreken of het maar moest laten rusten. Haar vriendin kon erom lachen en stelde voor dat het misschien een grappig misverstand was, hoewel ze Jolanda’s gekwetste gevoel ook begreep.
Enkele dagen later was Jolanda er toch klaar voor om Marleen aan te spreken. Ze stelde de vraag luchtig en vroeg of Marleen zich herinnerde dat zij diezelfde vaas ooit van haar cadeau had gekregen. Marleens reactie was onverwacht: “Ze leek ongemakkelijk en begon nerveus te lachen,” vertelt Jolanda. Marleen gaf toe dat ze zich niet realiseerde dat het dezelfde vaas was en dacht dat het simpelweg een mooi cadeau voor Jolanda zou zijn. “Ze verontschuldigde zich oprecht en zei dat het nooit haar bedoeling was geweest om me pijn te doen.”
Hoewel de excuses gemeend waren, bleef Jolanda toch met een ongemakkelijk gevoel zitten. “Het leek alsof mijn oorspronkelijke cadeau geen betekenis had gehad. Als ik ooit een cadeau zou recyclen, zou ik er in elk geval voor zorgen dat ik het niet teruggeef aan degene van wie ik het kreeg,” legt ze uit, nog steeds een beetje verbaasd.
Door deze situatie is Jolanda gaan nadenken over de waarde van geschenken en vriendschappen. “Een cadeau moet symbool staan voor het gebaar, de zorg en de attentie die je erin steekt,” vindt ze. “Het hoeft niet duur te zijn, maar het moet wel iets persoonlijks uitstralen. Misschien had ik niet te hoge verwachtingen moeten koesteren, maar ik dacht echt dat Marleen zich die vaas nog wel herinnerde als een speciaal iets voor haar.”
Nu vraagt Jolanda zich af hoe ze voortaan met cadeaus om moet gaan in hun vriendschap. “Het voelt gek om haar iets persoonlijks te geven, nu ik weet dat ze er niet echt waarde aan hecht,” zegt ze. “Misschien ga ik in de toekomst voor iets eenvoudigers of praktischers, iets dat ik niet als speciaal hoef te beschouwen.”
