In wat voor wereld leven we als twee hardwerkende ouders, zoals Liam en Eelke, keihard 1300 euro per maand moeten ophoesten voor huur, maar niet in staat worden geacht om een hypotheek van 1000 euro te betalen? Dit is een onacceptabele realiteit en een slag in het gezicht van de Nederlandse middenklasse. Hoe kan het dat banken niet naar daadwerkelijke betalingsgeschiedenis kijken? Het systeem faalt glorieus.
Laten we wel zijn, Liam en Eelke zijn geen alleenstaand geval. Duizenden Nederlandse gezinnen bevinden zich in een vergelijkbaar schuitje. Ze worden over de rug van hun eigen betrouwbaarheid buiten de woningmarkt gehouden. Hierdoor wordt de scheiding tussen de ‘huurdersklasse’ en de ‘eigenwoningklasse’ alleen maar groter. Dit is onrechtvaardig en een voorbeeld van de structurele ongelijkheid waarmee we in Nederland te maken hebben.
Waarom is het zo dat een koppel, dat zonder problemen 1300 euro huur kan betalen, niet in aanmerking komt voor een redelijke hypotheek? Het is tijd dat banken rekening gaan houden met de huurgeschiedenis van mensen. Liam en Eelke laten maandelijks zien dat ze ruim binnen hun financiële mogelijkheden leven, maar ondertussen blijven banken vasthouden aan rigide en misschien wel verouderde regels. De focus ligt onterecht op het theoretisch papierwerk, terwijl de daadwerkelijke financiële veerkracht van gezinnen niet erkend wordt.
Wat nog fascinerender is, is hoe deze regelingen lijken te werken voor specifieke bevolkingsgroepen. Hoeveel verhalen horen we niet van mensen die wel de hoofdprijs betalen aan huur, maar door de digitale poortwachters van de banken als “financieel niet capabel” worden bestempeld? Dit is meer dan slechts een persoonlijk probleem; dit is een collectieve mislukking van het systeem als geheel. In plaats van solidair en begripvol beleid te ontwikkelen, spelen we in op angst en onwetendheid.
Is er werkelijk geen manier waarop we de bureaucratie en de zakelijke belangen van financiële instellingen kunnen doorbreken? Kennen we echt geen mogelijkheden meer om de menselijke maat centraal te stellen en gezinnen de kans te bieden op een stabieler en vooral eerlijker leven? Banken blijven roepen dat ze willen helpen, maar wie helpt er nu werkelijk? Zeker niet Liam en Eelke, dat is zeker.
Al met al dringt zich een dringende vraag op: waar staat Nederland voor als onze eigen burgers — hardwerkende, verantwoordelijke ouders — worden gedwongen op een belachelijke manier te leven vanwege financieel wanbeleid? Het is tijd om in opstand te komen tegen een systeem dat in toenemende mate onwetend en onverschillig lijkt. Hoe lang accepteren we nog dat de regels, bedoeld om ons te beschermen, ons leven juist onmogelijk maken?
Wat zou jij doen als je in de schoenen van Liam en Eelke zou staan? Zou je de strijd aangaan met de bank, of zoek je het buiten de gebaande wegen? Deel je mening over deze nijpende kwestie die meer huishoudens treft dan we durven toe te geven.
