“`html
De kleine geheimen die we bewaren
Iedereen heeft zo zijn geheimpjes of dubbelspel dat hij liever voor zichzelf houdt. Het zijn vaak dingen die we niet graag hardop vertellen.
“Mijn bekentenis lijkt onbeduidend, dat begrijp ik wel. Ik heb niemand kwaad gedaan of iets gestolen, maar toch knaagt er iets van binnen. Een paar jaar geleden was ik in de zevende hemel met onze gloednieuwe design-afvalbak.
Het was een geavanceerd model met verschillende vakken, speciaal om afval effectief te scheiden. De bak kostte ons 150 euro, maar daarmee konden we glas, papier, GFT en plastic keurig gescheiden houden. Wat overbleef, ging naar de restafvalcontainer die verderop in de straat stond, zoals de gemeente wilde. Een mooi plan, vond ik toen, vooral omdat het beter was voor het milieu.
Alle rommel in één zak
De eerste paar jaren leefde ik netjes volgens de regels. Regelmatig bracht ik het restafval naar de ondergrondse container en hield alles gescheiden. Maar toen werd ik vader, en negen maanden later zag mijn zoontje het levenslicht.
Hij bleek een huilbaby en vroeg alle aandacht, want hij huilde voortdurend en sliep amper. Dit had een enorme impact op mijn humeur, mijn energieniveau, en uiteindelijk mijn hele leven. Het huishouden verslapte aanzienlijk. De was stapelde zich op, afwas bleef vaak staan, en alles voelde als een overweldigende taak.
In die drukke periode kwam ook het afval scheiden in het gedrang. Het kleine gft-bakje vergat ik vaak te legen. Het bleef weken staan, met een groeiende stank en soms schimmel – allemaal omdat mijn gedachten enkel en alleen bij mijn zoontje waren.
Blijf lezen op de volgende pagina
De keuze voor gemak boven principes
Op een dag zat ik weer met een berg afval, zoals aluminium zakjes van babyvoeding en plastic verpakkingen van luiers. Mijn zoontje huilde weer onafgebroken en uit pure vermoeidheid gooide ik alles maar in één zak. Ik dacht nog: ‘Dat sorteer ik later wel.’ Maar toen die zak er tegen de avond nog stond, besloot ik alles maar zo de container in te gooien. ‘Eén keertje mag wel,’ dacht ik toen.
Die ene keer werd echter een gewoonte. Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik mijn afval helemaal niet meer scheid. Na een lange dag, als mijn zoontje eindelijk slaapt – inmiddels is hij zes maanden oud en slaapt iets beter – gooi ik alles gewoon in dezelfde zak.
Van etensresten tot verpakkingen, doekjes en luiers, het belandt allemaal in dezelfde container. Omdat ik niet wil dat mijn buren het merken, doe ik dit vaak stiekem ’s avonds laat, als het donker is. Ik moet een stukje door de straat lopen, en dat voelt altijd een beetje als een ‘walk of shame’.
Ik ben me ervan bewust dat het niet iets is om trots op te zijn, en ik weet dat ik mijn gedrag moet verbeteren. Ik wijs mezelf aan dat een betere wereld begint bij jezelf, en met mijn zoontje in gedachten moet ik het juiste voorbeeld geven. Zodra de rust in huis weer is teruggekeerd, beloof ik mezelf om mijn leven te beteren. Maar tot die tijd wint gemak het van mijn goede intenties.”
Bron: metro
De naam Luuk is fictief gekozen om de privacy van de betreffende persoon te beschermen.
“`