Een foto van een Oekraïense man die zijn trouwe oudere hond over een afstand van 17 kilometer op zijn schouders draagt, heeft recentelijk veel aandacht gekregen op sociale media. Deze afbeelding vertelt een verhaal van onvoorwaardelijke liefde en toewijding, en werd ook opgepakt door de Britse krant The Guardian, die sprak met de eigenaar van de hond, Alisa.
De oorlog in Oekraïne heeft talloze levens verwoest, en het verhaal van Alisa is daar een pijnlijk voorbeeld van. Haar reis begon op 23 februari, een dag voor de Russische invasie van Oekraïne.
Op die dag verloor Alisa onverwachts haar 59-jarige vader. Veel Oekraïners verlieten halsoverkop hun huizen om aan het geweld te ontsnappen, maar Alisa kreeg de emotionele taak om haar vader een laatste rustplaats te geven. Door de chaos van de oorlog was dat echter niet mogelijk, en zijn lichaam bleef achter in het mortuarium.
Alisa, die voor een Duits bedrijf werkt, kreeg hulp aangeboden om Oekraïne te verlaten. Samen met haar familie besloot ze naar de Poolse grens te vluchten. “We vertrokken uit Kiev met een kleine Peugeot 307,” legt ze uit. “We waren in totaal met negen: mijn moeder, mijn zus, onze echtgenoten, vier kinderen en twee honden.” Een van die honden was Pulya, een 12-jarige Duitse herder.
De reis naar de grens was uitputtend en lang. De familie reed gedurende 16 uur naar een dorp ongeveer 140 kilometer buiten Kiev. Aangekomen bij de grens, werden ze geconfronteerd met lange rijen auto’s. “We bleven de eerste drie tot vijf dagen in de auto,” vertelt Alisa. De bittere kou en onzekerheid maakten de situatie nog moeilijker. Uiteindelijk besloot Alisa met haar familie de resterende 17 kilometer naar de grens te voet af te leggen.
Lees verder op de volgende pagina…
De Reis Naar Veiligheid
De omstandigheden waren beestachtig. De temperatuur daalde tot -7 graden en de kinderen huilden van de kou. Ook Alisa voelde tranen opkomen, maar opgeven was geen optie.
Ze was vastberaden om haar familie veilig naar de overkant van de grens te brengen. De tocht was niet alleen een fysieke uitdaging voor de mensen, maar ook voor de oudere hond Pulya, die steeds vaker viel en met moeite weer opkrabbelde.
Alisa vroeg verschillende automobilisten om hulp, maar keer op keer kreeg ze te horen dat de honden achtergelaten moesten worden. Voor haar was dat echter geen optie. “Onze honden zijn familie,” verklaart Alisa emotioneel. “De hond van mijn moeder, Kolt, is het enige tastbare dat nog over is van haar vorige leven.”
In een ultiem gebaar van liefde en opoffering besloot Alisa’s man om Pulya de 17 kilometer naar de grens op zijn schouders te dragen, door de ijzige kou.
Hoewel de tocht heroïsch was, moest hij na aankomst bij de grens uiteindelijk toch afscheid nemen van de trouwe hond. De pijn van dat moment was ondraaglijk voor Alisa. “Ik heb zoveel verloren. Eerst mijn vader, en nu moet ik mijn man bij de grens achterlaten. Mijn hart is gebroken; ik ben nog nooit zonder hem geweest,” zegt ze met tranen in haar ogen.
Alisa weet nog niet zeker wat haar volgende stappen zullen zijn. Ze overweegt om in Polen te blijven of verder te reizen naar Duitsland, zoals veel van haar collega’s hebben gedaan. Toch blijft haar hart in Oekraïne. “Het liefst zou ik in Oekraïne zijn, bij mijn man en mijn overleden vader. Zodra het veilig is, wil ik terugkeren om mijn vader een waardige begrafenis te geven,” zegt ze resoluut.
Het verhaal van Alisa en haar familie heeft veel mensen geraakt. Duizenden mensen betuigen hun medeleven en begrip op sociale media. Velen geven aan dat ze hetzelfde zouden doen voor hun geliefde huisdieren. “Een hond is een deel van je gezin; die laat je niet zomaar achter,” is een veelgehoorde reactie.
Alisa’s verhaal is een krachtige herinnering aan de hechte banden die mensen met hun huisdieren hebben en de opofferingen die ze bereid zijn te maken, zelfs in de moeilijkste omstandigheden. Het laat zien hoe sterk de menselijke geest kan zijn en hoe liefde families bijeenhoudt, zelfs in tijden van oorlog.
