Marco, 42 jaar, heeft bijna vijftien jaar als vuilnisman gewerkt. Hij gaat dagelijks met trots naar zijn werk, maar de laatste tijd merkt hij dat zijn kinderen dat niet zo zien. Nu ze tieners zijn, beginnen zij zich te schamen voor het werk van hun vader.
Ondanks dat hij voelt hoe zijn kinderen zich hierover voelen, laat Marco zich niet ontmoedigen. Voor hem is zijn werk van belang en hij levert een bijdrage aan de samenleving, een inzicht dat zijn kinderen misschien nog niet hebben.
Marco vertelt dat wanneer hij met zijn kinderen praat over hoe hun dag was, of wanneer hun vrienden naar zijn beroep vragen, hij merkt dat ze terughoudend worden. Ze proberen dan soms het gesprek van onderwerp te veranderen of worden stil. In het begin deed dit hem pijn, maar inmiddels heeft hij er meer begrip voor.
Tieners bevinden zich in een fase waarin ze zich willen bewijzen en vaak gevoelig zijn voor de mening van anderen. De maatschappij geeft sommige beroepen meer status dan andere, waarbij vuilnisman helaas niet al te hoog scoort. Dit ziet Marco dagelijks. Hoewel hij soms op neerbuigende blikken stuit als hij in de vuilniswagen door de buurt rijdt, weet hij hoe belangrijk zijn werk is.
Zijn beroep is zeker zwaar, fysiek intensief werk dat vroeg opstaan en lange dagen vergt, ongeacht het weer. Ondanks deze uitdagingen voelt Marco veel voldoening als hij de straten schoon achterlaat. Hij beschouwt zichzelf als een noodzakelijke schakel in de gemeenschap.
Zelfrespect en Waardering
Wat Marco het meest stoort, is hoe de maatschappij doelen en waarde toekent aan verschillende banen. Hij kent mensen met kantoorbaan die meer aanzien genieten, simpelweg vanwege hun formele kleding. Marco gaat misschien in zijn overall naar zijn werk, maar zijn bijdrage is net zo essentieel.
Hij probeert zijn kinderen te leren dat je beroep niet je identiteit bepaalt, maar de manier waarop je je werk doet, en of je er trots op bent. Of je nu directeur bent of vuilnisman, als je je werk met toewijding en zorg doet, is dat wat telt.
Marco vindt het belangrijk dat zijn kinderen leren dat elk beroep waarde heeft en je er altijd trots op kunt zijn, zolang je je best doet. Hij beseft dat dit voor tieners soms moeilijk te begrijpen is. Ze willen vooral geaccepteerd worden door hun vrienden, waar aanzien een belangrijke rol speelt.
Hij herkent dit gedrag omdat hij zelf ook jong is geweest. Hoewel het lastig is om zijn kinderen deze spoor te leren, probeert hij geduldig te blijven. Hij wil dat ze met respect naar elk beroep kunnen kijken en niet te snel een oordeel vormen.
Ooit wist Marco zelf ook niet zeker wat hij wilde doen. Hij probeerde verschillende banen voordat hij zich vestigde als vuilnisman. Wat begon als een tijdelijke baan, ontwikkelde zich tot een rol waarin hij zich thuis voelt.
Marco heeft geleerd dat de essentie is met trots en toewijding te werken, ongeacht de baan. Hoewel zijn kinderen nog steeds schaamte voelen, hoopt hij dat ze op een dag begrijpen hoe waardevol zijn werk echt is.
Marco blijft positief en is overtuigd van de impact die hij heeft. Hij streeft ernaar zijn kinderen te laten zien dat succes niet gelijk staat aan een hoog salaris of een kantoor, maar aan de trots op je werk en je bijdragen aan de maatschappij.
Met opgeheven hoofd blijft hij zijn werk doen, in de hoop dat zijn kinderen ooit zullen begrijpen hoeveel verschil hij maakt.
