Mijn Verhaal Delen
Hoi, ik ben Marianne, 41 jaar jong, en ik wil iets persoonlijks delen. Dirk, mijn man, heeft al een tijdje geen werk meer en die verantwoordelijkheid komt helemaal op mijn schouders terecht. Het voelt alsof ik als enige volwassen ben in onze relatie. Ik hou nog steeds veel van hem, daar bestaat geen twijfel over, maar deze situatie is simpelweg onhoudbaar.
Toen Dirk en ik elkaar ontmoetten, hadden we allebei een goede baan. We verdeelden de lasten netjes, en zelfs toen ik meer ging verdienen, was dat geen probleem. We vormden een sterk team. Kosten die ik misschien vaker op me nam, zoals vakanties of etentjes, voelden niet oneerlijk omdat hij zijn deel bijdroeg op andere manieren.
Een paar jaar terug veranderde alles. Dirk was niet meer gelukkig met zijn werk en besloot te stoppen. Het was een stressvolle tijd voor hem en ik wilde hem steunen. Iedereen verdient de kans om zichzelf opnieuw te oriënteren, toch? Hij wilde een pauze om te ontdekken wat hem echt gelukkig maakt in zijn carrière.
Maar die pauze werd langer dan verwacht. Het begon met een paar maanden, toen een jaar. Inmiddels zijn er nu meer dan twee jaar voorbij sinds hij voor het laatst gewerkt heeft. En ik? Ik werk fulltime, betaal de rekeningen en voel dat de druk toeneemt.
De hypotheek, het gas en licht, alle verzekeringen en boodschappen komen allemaal op mij neer. Gelukkig verdien ik goed, maar dat neemt de frustratie niet weg. Ik werk hard, soms meer dan 40 uur per week, om te zorgen dat we comfortabel kunnen leven. Op sommige dagen voelt het alsof ik het huishoudelijke schip alleen aan het varen ben terwijl Dirk aan wal staat en kijkt.
De Emotionele Druk
Het vervelende is dat, telkens als ik Dirk hierop aanspreek, hij het gewoon wegwuift. “Jij verdient toch genoeg voor ons beide?” zegt hij vaak. Of: “Ik houd me toch bezig met het huishouden?” Maar zelfs dat is niet helemaal waar, want meestal ben ik degene die boodschappen doet, kookt en het huis onderhoudt na een werkdag.
Het voelt behoorlijk oneerlijk. Mijn bijdragen lijken als vanzelfsprekend te worden beschouwd, zonder even een bedankje of waardering. Financieel wordt het niet al te zwaar belastend, maar emotioneel merk ik dat het steeds zwaarder wordt. Ik voel me soms uitgeput, zowel mentaal als fysiek, en dit is niet het soort relatie dat ik voor ogen had. Het lijkt alsof ik de kostwinner ben geworden in plaats van de vrouw die ik ooit was.
Wat misschien nog wel meer pijn doet, is het gebrek aan respect. Ik werk hard om een stabiele thuisomgeving te creëren, maar Dirk lijkt dat niet te waarderen. Geen ‘dankje’, geen erkenning. Hij lijkt vast te zitten in zijn rol, alsof het heel normaal is dat ik alles bekostig.
Soms voel ik me schuldig over mijn gevoelens. Hij is tenslotte mijn man, en de liefde is er nog. Maar alleen liefde is niet voldoende als de balans zo scheef is. En het frustrerende? Er lijkt geen reden te zijn waarom Dirk niet werkt. Hij is fysiek gezond en mentaal gaat het goed. Er is geen gezondheidsprobleem dat in de weg staat, maar de wil om te werken lijkt helemaal verdwenen te zijn.
De financiële zorgen brengen spanningen in onze relatie teweeg. Geldgerelateerde discussies lopen vaak snel uit de hand. Kleine ergernissen stapelen zich op. Ik heb soms het gevoel dat ik niet langer met een partner leef, maar met iemand die gewoon op mijn inspanningen leunt zonder zelf iets bij te dragen.
Ik ben erg moe van het voetbalteam altijd op mijn eigen schouders te moeten dragen. Het voelt alsof ik in mijn eentje alles in beweging hou, terwijl hij er alleen maar naar kijkt zonder iets te doen. Dat is niet het idee van een relatie dat ik had.
Ondanks deze uitdagingen heb ik van alles geprobeerd. Eerst ging ik met hem in gesprek op vriendelijke en begripvolle wijze. Later werd ik directer en vroeg ik hem om op zijn minst een parttime job te zoeken of vrijwilligerswerk te doen. Dat zou hem kunnen helpen weer in een werkritme te komen. Maar steeds vond hij wel een smoes: “Ik ga binnenkort zoeken” of “Het komt wel goed.”
Ik probeerde zelfs om samen tot een financieel plan te komen om hem te laten zien hoe zwaar het eigenlijk is. Ook dat schoof hij van tafel. “We redden het toch prima zo?” Nee, ík red het. Dat is het probleem. Hoe dan ook, liefde betekent niet alleen voor elkaar zorgen, maar ook gelijkwaardigheid. En dit voelt allerminst gelijkwaardig. Het is misschien tijd om grenzen te stellen, niet omdat ik niet van Dirk houd, maar omdat ik respect voor mezelf moet hebben.
