Een zware beslissing
Het klinkt wellicht hard, maar ik heb besloten mijn kleinzoon uit mijn testament te verwijderen. Het was geen beslissing die ik licht nam. Op een bepaald moment voelde ik me genoodzaakt hiertoe over te gaan. Hij komt nooit meer op bezoek en lijkt zich enkel te focussen op zijn eigen leven. Begrijp me niet verkeerd; ik snap dat hij jong is en druk bezig met zijn carrière, maar het doet toch pijn om compleet genegeerd te worden.
De herinneringen aan zijn kindertijd zijn me nog levendig bij. Hij was mijn eerste kleinkind met een sprankelende lach. We hadden een sterke band en brachten vaak tijd door in het park, waar we de eendjes voerden of een spelletje kaarten speelden. Helaas zijn die tijden voorbij, en zie ik hem nauwelijks. Initially dacht ik dat het tijdelijk was, dat hij het druk had met zijn studie, vrienden, en later werk, maar die ‘fase’ is permanent geworden.
Ik heb diverse pogingen gedaan om contact te houden. Ik belde hem, stuurde berichten en nodigde hem uit voor een kop koffie. “Ja opa, ik kom snel langs,” zei hij dan, maar daar kwam zelden iets van terecht. Uiteindelijk hield ik op met het sturen van berichten. Waarom zou ik aandringen als hij niet de moeite kan nemen om me te bezoeken? Hij woont op slechts een kwartiertje rijden, maar zelfs dat lijkt te veel gevraagd.
Bekijk het vervolg op de volgende pagina
De keuze maken
Op een gegeven moment bedacht ik me: waarom zou ik mijn bezittingen nalaten aan iemand die geen tijd of zin heeft om langs te komen? Het klinkt misschien materieel, maar voor mij draait het om wederzijds respect. Er zijn anderen die wel tijd voor me maken, op bezoek komen en er voor me zijn. Waarom zou ik hen minder waarderen dan mijn kleinzoon, die mij vergeet?
Ik heb de notaris gebeld om mijn testament aan te passen. Mijn kleinzoon is eruit gehaald. In plaats daarvan laat ik mijn bezittingen na aan andere kleinkinderen en goede vrienden, degenen die er voor mij zijn. De notaris keek verbaasd, maar voerde mijn wens zonder vragen uit. Het gaf me een gevoel van opluchting, alsof ik eindelijk een knoop had doorgehakt waar ik al langer mee worstelde.
Natuurlijk twijfel ik soms aan hoe mijn kleinzoon zal reageren als hij dit ontdekt. Misschien voelt hij zich gekwetst, of vindt hij het onrechtvaardig. Maar beseft hij wel hoe het voor mij was, al die jaren zonder woord of teken van leven? Begrijpt hij dat het niet om geld draait, maar om het gevoel van genegeerd worden en het idee dat ik niet meer besta voor hem?
Mijn bedoeling is niet om iemand te straffen, maar ik wil ook niet doen alsof alles goed is wanneer dat niet het geval is. Misschien zal hij ooit deze beslissing interpreteren als een waarschuwing, een uitnodiging om zijn prioriteiten te heroverwegen. Misschien ook niet. Ik hoop dat hij ooit begrijpt wat hij verloren heeft, niet enkel materieel, maar vooral de waarde van familie en gedeelde tijd.
Terugdenkend aan onze momenten in het park, als we samen op het bankje zaten en hij vol verwachtingen sprak over de toekomst, voel ik de gemiste kansen. Maar ik kan het verleden niet terughalen, noch wil ik mijn laatste jaren gevuld met teleurstelling spenderen. Dus heb ik gedaan wat het beste voelt voor mij, ook al zullen sommigen dit niet begrijpen.
Dit is mijn leven en dit is mijn keuze. En ik geloof dat ik het recht heb om die beslissing te maken.
