Nicolien, een 37-jarige marketingmanager uit Den Bosch, had zich ontzettend verheugd op haar aankomende vakantie. Alles was geregeld tot in de kleinste details: de bestemming was gekozen, taken waren overgedragen, en haar inbox was opgeruimd. Maar vlak voordat ze vertrok, kreeg ze een e-mail van haar baas die alles op z’n kop zette. “Hij vroeg me of ik tijdens mijn vakantie wilde inbellen voor een belangrijke vergadering,” vertelt Nicolien. “Ik was echt stomverbaasd.”
Dit was zeker niet de eerste keer dat Nicolien haar baas deed voelen dat ze tijdens haar vakantie bereikbaar moest zijn. “Het lijkt wel alsof hij niet begrijpt dat vakanties bedoeld zijn om echt even afstand van werk te nemen,” zucht ze. Haar baan in marketing is al behoorlijk stressvol. “Ik werk vaak lange dagen en ben bijna altijd bereikbaar. Vakantie is voor mij dé manier om op te laden. Maar als ik dan toch moet werken, wat heeft vakantie dan nog voor zin?”
Hoewel ze gelijk ‘nee’ wilde zeggen, voelde Nicolien een enorme druk om het verzoek te accepteren. “Je wilt niet overkomen alsof je niet betrokken bent,” legt ze uit. “Het lijkt alsof je elke vrije minuut moet verantwoorden, terwijl iedereen recht heeft op ongestoord verlof.”
Voorzichtig probeerde ze te reageren. “Ik vertelde dat het lastig is om vakantie en werk tegelijkertijd te doen, maar dat ik het zou overwegen als het echt noodzakelijk was.” Tot haar grote frustratie kreeg ze gelijk antwoord dat haar aanwezigheid ‘essentieel’ was. “Het was geen verzoek meer, het werd een verplichting.”
Deze situatie vreet aan haar vakantiegevoel. “Het is bijna onmogelijk om te ontspannen als er een werkvergadering op de agenda staat tijdens je vakantie,” zegt ze. Bovendien voelt ze zich rot tegenover haar familie. “Mijn partner was woedend. Hij vond dat ik grenzen moest stellen. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.”
De Onophoudelijke Vraag: Grenzen Stellen
Nicolien vraagt zich af of haar baas in de toekomst altijd zal verwachten dat ze tijdens vakanties beschikbaar is. “Als ik nu toegeef, waar ligt dan de grens?”
Ze benadrukt dat vakanties geen luxe zijn, maar een noodzaak. “Ik merk dat ik zonder voldoende rust sneller richting een burn-out ga,” zegt ze. “Het is ongezond om constant ‘aan’ te staan. Maar dat lijkt niet iedereen te snappen.”
Werkkultuur en de discussie over burn-outs worden steeds belangrijker. “We praten vaak over een goede balans tussen werk en privé, maar zolang er verwacht wordt dat je paraat staat, zelfs op vrije dagen, verandert er niets.”
In Nederland heeft Nicolien onderzocht dat je wettelijk recht hebt op ongestoorde vakantie. “Werkgevers kunnen je niet verplichten te werken tijdens je vakantie, behalve in noodgevallen. Maar wat is nu echt dringend? Voor mij voelt een vergadering niet zo.”
Ze denkt erover om haar vakbond of HR om advies te vragen, maar aarzelt nog. “Je wilt niet bekendstaan als ‘moeilijke werknemer’, vooral nu werk niet altijd gegarandeerd is.”
Nicolien overweegt ook andere mogelijkheden. “Misschien had ik meteen moeten zeggen dat ik gewoon onbereikbaar ben, klaar,” denkt ze na. “Maar de angst voor gevolgen houdt me tegen. Mijn baan is belangrijk voor me.”
Ze wil het gesprek met haar baas aangaan over vakantietijd en meer duidelijkheid krijgen. “Misschien begrijpt hij het verschil tussen werk en vrije tijd niet. Als ik het niet bespreek, verandert er niets.”
Nicolien hoopt dat haar verhaal breder in de discussie over werk en vakantie aanzet. “Ik ben vast niet de enige die hiermee kampt. Werkgevers moeten beseffen dat werknemers pas echt productief zijn met voldoende rust. Vakantie speelt daarin een essentiële rol.”
Ze wil anderen motiveren om voor hun rechten op te komen. “Ik weet dat nee zeggen moeilijk kan zijn, maar soms moet je jezelf voorop stellen. Uiteindelijk zijn wij degenen die met de gevolgen van overwerk blijven zitten.”
Wat vind jij? Moet Nicolien haar baas tevreden houden en toch deelnemen aan de vergadering, of haar grenzen bewaken en ‘nee’ zeggen? Deel je mening op onze Facebook-pagina en ga mee in de discussie!
