Er zijn periodes in ons leven waarin we – vooral als we wat ouder worden – te maken krijgen met belangrijke, levens veranderende situaties. Een van die grote veranderingen is de beslissing om naar een verzorgingshuis te verhuizen. Deze stap gaat vaak samen met veel emotionele overpeinzingen en gewetensvragen. Neem nou de 85-jarige Jannie uit Bergschenhoek, zij staat nu op het punt om zo’n grote stap te zetten.
Jannie woont nu nog in een huis vol herinneringen en vertrouwdheid, maar binnenkort verruilt ze dit voor een plaatsje in een verzorgingshuis. Voor haar is dit een hele omschakeling, zeker gezien haar voortdurende strijd tegen Parkinson. Dit maakt de situatie niet eenvoudig, zowel voor Jannie als voor haar kinderen. In deze fase van hun leven biedt het ook stof tot nadenken over hoe we onze oudere generatie het best kunnen ondersteunen en waarderen.
Hoewel Jannie uiterlijk kalm lijkt over de aanstaande verandering, verraadt haar glimlach de innerlijke chaos die ze voelt. Ze is bang voor de gedachte om te leven in een omgeving waar mensen lijken te wachten tot hun tijd voorbij is. Het idee van een toekomst in een zorginstelling roept bij haar gevoelens op van stilstand en angst. Lees snel verder op pagina twee.
Wat deze verandering voor Jannie extra moeilijk maakt, is dat haar wens – om in deze zorgperiode door één van haar vier kinderen opgevangen te worden – niet in vervulling ging. Het feit dat haar kinderen hier niet toe in staat zijn of niet voor deze optie hebben gekozen, heeft haar diep geraakt en meer dan eens in tranen doen uitbarsten.
Jannie wordt geteisterd door het gevoel van eenzaamheid en de vrees dat bezoekjes van haar kinderen schaars zouden kunnen worden. Hoewel ze geen slecht woord heeft voor het verzorgingshuis en het personeel waardeert, vallen de emotionele gevolgen van deze overgang en de onzekerheden haar zwaar.
Het afscheid van haar vertrouwde omgeving en dagelijkse rituelen voelt voor haar als het loslaten van alles wat ze liefheeft. Ze beseft dat ze straks volledig op anderen aangewezen zal zijn, zelfs voor simpele dingen als het klaarmaken van een maaltijd. Dit doet ons nadenken over hoe we ouderen de beste zorg en steun kunnen bieden en wat de rol van familie daarin is. Deze situatie daagt ons uit om na te denken over de keuzes die we voor onze eigen ouders zouden maken en wat er nodig is om hen in deze belangrijke fase van hun leven een gevoel van veiligheid, comfort en zorg te geven.
