Ze zeggen dat wijsheid met de jaren komt. Voor Paula, 63 jaar oud, betekent dit niet alleen dat ze duidelijk voor ogen heeft wat ze wil, maar ook dat ze het belang van ‘nee’ zeggen heeft geleerd. Na zich jarenlang voor anderen ingezet te hebben, geniet ze nu van haar welverdiende vrijheid. Onlangs werd deze balans echter flink op de proef gesteld.
Lisa, Paula’s dochter, werd het afgelopen zomer de trotse moeder van kleine Sophie. Het gezin genoot met volle teugen van hun nieuwkomer, maar al gauw werden ze geconfronteerd met praktische uitdagingen. De kinderopvang kreeg hun handen niet op oude wachtlijsten en Lisa zag geen andere uitweg dan haar moeder om hulp te vragen. “Mam, zou je misschien één of twee dagen per week op Sophie kunnen passen?” vroeg Lisa voorzichtig.
Paula begreep de situatie van haar dochter maar al te goed. Aangezien Lisa en haar man beide drukbezet waren met hun werk, had Sophie extra aandacht en zorg nodig. Paula voelde echter een innerlijke strijd. Ze hield zielsveel van haar kleindochter, maar vond het lastig zich aan een vast schema te binden. “Ik heb mijn hele leven keihard gewerkt,” verklaart Paula. “Voor mijn kinderen, mijn man en zelfs mijn ouders heb ik altijd gezorgd. Nu is het eindelijk de tijd om te genieten van dingen die ik graag wil doen.”
Tijd voor Eigen Keuzes
Paula spendeert iedere donderdag in de sportschool met haar vriendinnen. Na de sessie drinken ze koffie en bespreken ze allerhande zaken. “Die dagen zijn mijn oplaadmomenten,” zegt ze met een tevreden glimlach. “Waarom zou ik dat zomaar opgeven?”
Vastbesloten ging Paula het gesprek met Lisa aan. “Ik begrijp dat jullie het moeilijk hebben,” stelde Paula voorzichtig, “maar ik wil niet dat ik de vaste oppas ben.” Lisa’s teleurstelling was zichtbaar, maar Paula legde geduldig uit dat haar vrije tijd en zelfstandigheid haar dierbaar waren. Ze maakte duidelijk dat ze bereid was zo nu en dan in te springen, voornamelijk als er een acute noodzaak was. Het op zich nemen van een structurele oppasverplichting paste echter simpelweg niet binnen hoe ze haar leven wilde leiden.
Paula voelde zich aanvankelijk schuldig over haar standpunt. “Als moeder voel je je snel slecht in dit soort situaties,” geeft ze toe. “Toch wil ik laten zien dat het prima is om voor jezelf te kiezen. Inmiddels begrijpt mijn dochter dat ook beter.”
Ze is trots op haar besluit. “Ik hou zielsveel van mijn kleindochter, maar mijn leven hoeft niet alleen om zorgen voor anderen te draaien. Deze periode is voor mij om te nemen wat ik nodig heb.” Met haar grijzende haren heeft ze niet alleen wijsheid verworven, maar ook de moed om haar eigen weg in te slaan.
