Ruben, 42 jaar, begint elke morgen met een zwaar gevoel. Ondanks dat hij en zijn vrouw beide fulltime werken, hebben ze moeite om rond te komen tegen het einde van de maand. Ze hebben vaste banen en werken hard, maar het lijkt alsof hun gezamenlijke inkomsten niet toereikend zijn om de steeds oplopende kosten bij te houden. Hun leven is sober, maar toch is dat niet genoeg.
“Het is alsof we water naar de zee dragen,” zegt Ruben. Waar ze dachten dat twee inkomens een zekere stabiliteit zouden bieden, zorgt de voortdurende stijging van de maandelijkse kosten ervoor dat hun financiële balans scheef trekt. Het is moeilijk om te zien dat de eindjes niet aan elkaar geknoopt kunnen worden, ondanks de inspanningen die ze leveren.
Als de maand ten einde loopt, kijken ze vaak in een bijna lege koelkast, terwijl de stapel rekeningen blijft groeien. Boodschappen, energierekeningen en kinderopvang hebben prijzen bereikt die zij nauwelijks aankunnen. De afgelopen jaren is hun grip op de financiën steeds zwakker geworden, en het besparen waar mogelijk, lijkt niet genoeg effect te hebben.
Met twee kinderen is het belangrijk voor Ruben en zijn vrouw om hen een goede toekomst te geven. Maar zelfs de kleinste extraatjes, zoals een etentje of een weekendje weg, zijn nu luxe geworden. “We proberen de kinderen uit te leggen dat we moeten kiezen,” legt hij uit, “maar telkens ‘nee’ zeggen is zwaar.”
Hun kinderen lijken verbaasd dat hun ouders, ondanks hun inzet, niet in staat zijn om een comfortabel leven te leiden. Ze hebben al verschillende manieren geprobeerd om hun uitgaven te beperken. De auto wordt gedeeld, ze zijn overgestapt naar een goedkopere energieleverancier, en zoveel mogelijk abonnementen zijn opgezegd.
Eindjes aan elkaar knopen
Maar zelfs met al deze maatregelen blijven ze eind van de maand tekortkomen. “Het lijkt wel alsof hoeveel we ook besparen, de kosten altijd een stapje voor blijven,” verzucht Ruben. Het harde werken en de voortdurende inspanningen om financieel stabiel te worden, lijken tevergeefs.
Tussen de dagelijkse zorgen door probeert Ruben te blijven geloven in betere tijden. Helaas eist deze constante stress zijn tol. Er blijft weinig ruimte over voor plezierige gezinsmomenten en ook zijn vrouw voelt de druk van de situatie. “We lijken vast te zitten in een systeem waar hard werken niet gelijk staat aan vooruitgang,” zegt Ruben.
De voortdurende zorgen over de toekomst houden hen ’s nachts wakker. Ze vragen zich af hoe zij de eindjes aan elkaar kunnen blijven knopen. En elke maand begint de cyclus opnieuw: de rekeningen moeten betaald worden, ondanks dat de zorgen blijven hangen. Het feit dat anderen wel op vakantie gaan of nieuwe spullen kunnen kopen, doet hen afvragen wat zij verkeerd doen.
Ruben blijft hopen dat er gunstiger tijden aankomen. Misschien dat met een stabielere economie, of lagere lasten, er meer ademruimte komt. Hun steun aan elkaar als gezin is hun grootste kracht in deze uitdagende tijden. Het knagende gevoel blijft echter: hoe doen andere gezinnen dat? Zijn er nog meer mensen die ondanks hun harde werk met soortgelijke problemen kampen?
