Sanne, 29 jaar en moeder, draagt een zwaar geheim met zich mee. Terwijl ze haar pasgeboren derde kind in haar armen koestert, is er een sluimerende schuldgevoel dat ze maar moeilijk kan uiten. “Ik wilde mijn derde kind helemaal niet,” fluistert ze met verdriet in haar ogen.
Harde woorden, maar dit is de realiteit waarmee Sanne dagelijks te maken heeft. Ze houdt zeker van haar kindje, daar twijfelt niemand aan, maar de onverwachte zwangerschap was overweldigend voor haar.
Sanne en haar partner hadden altijd gepland om twee kinderen te hebben. Met hun twee kinderen, een jongen en een meisje van respectievelijk vier en zes jaar, leek hun gezin compleet.
“Alles leek perfect,” zegt Sanne. “We hadden een fijne balans in ons leven gevonden en alles viel op zijn plek.”
Het idee van een derde kind kwam nooit echt ter sprake. Ze had haar handen vol met haar baan, haar relatie en de zorg voor hun twee kleine kinderen. Het leven was hectisch, maar overzichtelijk.
Toen ze er onverwachts achter kwam dat ze zwanger was van een derde kind, stond hun wereld op zijn kop. “Ik was in shock,” vertelt Sanne. “Ik voelde me overweldigd en onzeker. Hoe zouden we dit kunnen volhouden?”
Volg het verhaal op de volgende pagina
De moeilijke realiteit onder ogen zien
Sanne en haar partner moesten een moeilijke beslissing nemen. Na het overwegen van al hun opties, besloten ze de zwangerschap voort te zetten. Hoewel Sanne rationeel begreep waarom ze dit deden, voelde het nooit als haar eigen keuze.
“Het voelde alsof ik geen controle had over mijn leven,” zegt ze. “De druk van buitenaf, van familie, de maatschappij, en zelfs van mezelf, was te groot.”
Tijdens deze zwangerschap voelde Sanne zich anders dan bij de vorige keren. Waar ze bij haar eerste twee kinderen enthousiast en vol verwachting was, voelde deze zwangerschap als een zware last. “Ik probeerde echt blij te zijn,” zegt ze. “Maar diep vanbinnen kon ik de angst en het gevoel van machteloosheid niet van me afschudden.” Ze voelde zich vastzitten in een situatie waar ze niet uit kon ontsnappen.
De geboorte van haar derde kind veranderde weinig aan deze gevoelens. Hoewel ze onmiddellijk van haar kindje hield, bleef er een knagend gevoel van spijt.
“Het klinkt vreselijk,” zegt Sanne, haar stem trillend. “Maar ik kon het gevoel niet van me afschudden dat dit niet was hoe mijn leven had moeten zijn.”
Met de komst van hun derde kind kwamen er ook nieuwe uitdagingen. De routine die ze met hun twee kinderen eindelijk onder controle hadden, werd weer lastig te beheersen. “Alles waar we zo hard voor hadden gewerkt, leek ineens weg te glippen,” zegt ze. Het was niet alleen de fysieke vermoeidheid, maar ook emotionele uitputting die haar opspeelde.
Sanne’s relatie met haar partner stond onder druk. “We hadden meer ruzies dan ooit,” vertelt ze. “Ik voelde me zo alleen in mijn gevoelens. Hij probeerde me te begrijpen, maar ik kon het hem niet echt uitleggen. Hoe leg je iemand uit dat je iets niet wilde dat nu wel deel is van je gezin?” Dit gevoel van isolement maakte het nog moeilijker voor Sanne om met haar emoties om te gaan.
Maar ondanks alles blijft Sanne vechten voor haar gezin. Ze beseft dat haar gevoelens complex zijn en ze zoekt manieren om hiermee om te gaan. Ze krijgt nu hulp van een therapeut om haar gevoelens beter te begrijpen en om verder te kunnen. “Ik weet dat ik van mijn kind hou,” zegt ze vastberaden. “Maar ik moet ook eerlijk zijn over hoe ik me voel, zodat ik kan genezen en er echt voor mijn kinderen kan zijn.”
Sanne’s verhaal laat zien dat niet elke zwangerschap of gezinsuitbreiding een sprookje is. De realiteit is soms rommelig en pijnlijk, en de emoties daarbij zijn niet altijd makkelijk te verwerken. Door eerlijk te zijn over haar gevoelens, hoopt Sanne niet alleen zichzelf te helpen maar ook anderen die in een vergelijkbare situatie verkeren. “Je bent niet alleen,” benadrukt ze. “En het is oké om te voelen wat je voelt.”
