Sinds kort is Thea officieel oma. Haar dochter Carola is bevallen van een prachtige baby, kleindochter Emma. Hoewel Thea dolblij is met Emma en geniet van haar nieuwe rol, is er iets waar ze maar niet aan kan wennen: het woord ‘oma’. Carola noemt haar nu regelmatig zo, en elke keer dat ze het hoort, voelt Thea zich een stukje ouder. Ze is 58, fit, vol energie — absoluut niet het beeld dat ze van zichzelf heeft als ‘oma’. Voor haar is dat een titel voor een andere generatie, een andere levensfase, en dat voelt ze totaal nog niet.
De nieuwe rol in haar leven
Toen Carola haar vertelde dat ze zwanger was, was Thea door het dolle heen. Ze had zich al voorgesteld hoe het zou zijn om een kleinkind te hebben, met alle leuke momenten en avonturen die daarbij komen kijken. Maar wat ze zich niet had gerealiseerd, was hoe snel Carola haar plotseling ‘oma’ zou gaan noemen. Voor Thea was het een enorme overgang: van moeder naar ‘oma’ binnen een paar weken tijd. En eerlijk gezegd voelt dat totaal niet goed.
Het woord ‘oma’ voelt zo oud
Elke keer als Carola haar ‘oma’ noemt, voelt Thea een knoop in haar maag. Ze voelt zich allesbehalve een ‘oma’, zoals ze dat woord altijd had gezien: iemand die haar dagen vult met breien, rustig thuis zit en haar tijd vult met het lezen van boeken. Ze werkt nog steeds, heeft een druk sociaal leven, en houdt ervan om actief te zijn. Het woord ‘oma’ geeft haar het gevoel alsof ze plotseling in een hokje wordt gestopt waar ze helemaal niet thuishoort. Het frustreert haar, maar ze durft er niets van te zeggen.
Durft het niet tegen Carola te zeggen
Hoewel het Thea steekt elke keer als ze ‘oma’ wordt genoemd, heeft ze het nooit tegen Carola gezegd. Ze is bang dat het onnodig dramatisch zou overkomen of dat Carola haar niet zou begrijpen. Voor Carola lijkt ‘oma’ een vanzelfsprekende titel: het is immers haar moeder, en nu heeft ze zelf een kind. Maar Thea voelt dat ze door die titel een stuk van haar eigen identiteit verliest. Ze wil nog niet ‘oma’ zijn; ze wil gewoon Thea blijven, de energieke en actieve vrouw die ze altijd is geweest.
Het twijfelende gevoel
Thea begint zich af te vragen of ze overdreven reageert. Ze ziet andere vrouwen in haar omgeving die moeiteloos in de rol van oma lijken te stappen en het woord zonder moeite omarmen. Waarom voelt zij zich hier dan zo anders over? Ze vraagt zich af of het egoïstisch is om zich zo te voelen en of ze misschien gewoon zou moeten accepteren dat ze ouder wordt. Maar tegelijkertijd wil ze zichzelf blijven, haar jeugdige energie behouden, en niet worden vastgepind op een titel die haar zo oud doet voelen.
Wat vindt de lezer?
Thea vraagt zich af: is zij de enige die zich zo voelt? Of zijn er meer vrouwen die moeite hebben met de titel ‘oma’? Het is makkelijk om te denken dat je je gewoon moet aanpassen, maar waarom zou ze zich moeten neerleggen bij iets waar ze zich niet prettig bij voelt? Wat zou jij doen als je in haar schoenen stond? Zou je eerlijk zeggen hoe je je voelt, of gewoon de rol accepteren en proberen er het beste van te maken?
Een gesprek aangaan?
Misschien is het voor Thea tijd om met Carola in gesprek te gaan. Maar hoe vertel je aan je dochter dat je je eigen kleinkind liever niet als ‘oma’ wil begroeten? Thea is bang dat het verkeerd overkomt of dat Carola haar niet serieus neemt. Toch voelt ze dat ze dit moet uitspreken. Het gaat niet om de liefde voor haar kleindochter, maar om haar eigen gevoel van identiteit. Misschien is het tijd om een nieuwe term te bedenken, een koosnaam die niet direct verwijst naar haar leeftijd, maar toch de liefdevolle band met haar kleindochter benadrukt.
Wat zou jij doen?
Thea’s verhaal roept een interessante vraag op over hoe we ouder worden en hoe labels ons leven beïnvloeden. Is het zo vreemd om je jong te willen blijven voelen, ook als je de titel ‘oma’ krijgt? Wat is belangrijker: jezelf blijven of in een traditionele rol stappen? Moet Thea haar gevoelens onderdrukken om de harmonie te bewaren, of zou ze haar ongemak eerlijk moeten delen met Carola?
Wat denk jij? Moet Thea haar mening uiten en een nieuwe manier vinden om zichzelf te definiëren, of gewoon accepteren dat ‘oma’ nu bij haar hoort? Deel je mening en laten we samen praten over de veranderende rollen in het leven, en hoe we onszelf kunnen blijven, ook als de maatschappij ons in een hokje probeert te plaatsen.
