Het Besluit en de Weg Ernaartoe
Het moment waarop Corinne en ik plannen maakten om naar Spanje te verhuizen, kwam niet uit de lucht vallen. Heel ons leven stonden we bekend als levensgenieters, maar ook als harde werkers. Na al die jaren van hard ploeteren en zuinig leven, komt nu eindelijk het moment dat we op het punt staan met pensioen te gaan. We willen volop genieten van de tijd die we nog hebben. Echter, de laatste paar jaar lijkt het wel alsof we een nieuwe baan erbij hebben gekregen, zonder salaris maar met de verantwoordelijkheid van de zorg voor onze zeven kleinkinderen.
Met drie fantastische kinderen – Sandra (42), Mark (39), en Lisa (37) – voelen we ons gezegend. Maar de afgelopen jaren is hun verwachting van ons als grootouders alleen maar groter geworden. Elk van hen heeft kinderen, wat betekent dat wij opa en oma zijn van zeven kleinkinderen. We nemen elke week wisselend de zorg op ons voor Tom (9), Femke (7), Luca (6), Emma (5), Finn (4), Isa (3), en de kleine Max (1). Van maandag tot vrijdag is er altijd wel eentje dat bij ons wordt gebracht.
Begrijp me niet verkeerd, we houden intens van onze kleinkinderen. Toch kan de voortdurende zorg zwaar zijn, vooral nu we op een leeftijd zijn gekomen waarop we dachten het rustiger aan te kunnen doen. In plaats daarvan voelt het als een fulltime baan.
Onuitgesproken Verwachtingen
Hoewel onze kinderen nooit letterlijk hebben gezegd wat ze van ons verwachten, is het duidelijk dat ze op ons rekenen. Ze hebben het druk met hun werk, en het is natuurlijk goedkoper voor hen als opa en oma op de kinderen letten in plaats van te betalen voor kinderopvang. Dat begrijpen we goed. Ook wij hebben vroeger ons werk gecombineerd met zorg voor onze kinderen, maar we hadden nooit gedacht dat we op onze oude dag weer in zo’n situatie zouden zitten.
Corinne en ik hebben het er vaak over gehad en probeerden inmiddels meerdere keren om het onderwerp bespreekbaar te maken. Maar telkens als we wat afstand probeerden te nemen, kregen we opmerkingen zoals “Jullie zijn toch thuis?” of “De kinderen zijn dol op jullie.” Hoewel die liefde wederzijds is, betekent het niet dat we altijd kunnen inspringen.
Ga verder met lezen op de volgende pagina
Een Droom in Spanje
Na veel overleggen en overpeinzingen vonden we dat het tijd was voor een verandering. We wilden ons pensioen benutten om zonder de dagelijkse verantwoordelijkheden van oppassen te leven.
De oplossing leek steeds meer voor de hand te liggen: emigreren naar Spanje. We zijn al jarenlang dol op dat land en droomden ervan om daar te kunnen wonen. We vonden een gezellig huisje in Andalusië, waar we konden genieten van zon, rust en de vrijheid die we ons altijd voor ogen hadden gehouden.
Reacties van Onze Kinderen
Onze kinderen toonden schok toen we hen vertelden over onze verhuisplannen. Sandra en Lisa waren teleurgesteld en voelden zich verraden. “Hoe kunnen jullie dit doen?” vroegen ze ons verontwaardigd. Mark bleef zwijgend, al was duidelijk dat ook hij er moeite mee had. Toch hielden we standvastig vast aan ons besluit. Het is tijd voor ons om van het leven te genieten, zonder de verplichting van het oppassen.
Vrijheid en Nieuw Begin
Onze verhuizing betekent niet dat we afstand willen nemen van onze kleinkinderen. We hopen juist dat ze ons in Spanje komen opzoeken om daar samen tijd door te brengen. Echter, we verlangen net zo sterk naar vrijheid, zonder de onuitgesproken druk om steeds beschikbaar te moeten zijn.
Dit voelt als de start van een nieuw hoofdstuk in Spanje. Een hoofdstuk waarin we het roer stevig in handen hebben en mogen genieten van de rust en vrijheid waar we zo naar verlangden. Spanje biedt ons deze kans en we grijpen haar met beide handen aan.
