Inleiding van het verhaal
Hoi allemaal, mijn naam is Iris en ik ben 24 jaar. Ik woon in Utrecht en heb een bachelor afgerond aan de universiteit. Na het behalen van mijn diploma besloot ik om niet door te gaan voor een master. Waarom? Nou, mijn studieschuld is al gigantisch vanwege het leenstelsel en mijn verhuizing vanuit Friesland naar Utrecht, wat inhield dat ik op kamers moest gaan wonen. Nu ik fulltime werk, ervaar ik een enorme eenzaamheid.
Na mijn afstuderen kreeg ik via LinkedIn verschillende jobaanbiedingen. Voor mij was het logisch om direct aan de slag te gaan en mijn schuldenberg niet verder te laten groeien. Ik dacht bij mezelf: “Een master kan ik altijd later nog doen, en misschien draagt mijn werkgever dan financieel bij.” Deze gedachte gaf me aanvankelijk rust, maar die verdween snel. Ik merkte dat mijn vrienden me steeds meer links lieten liggen.
De meeste vrienden van mijn studententijd hebben wel gekozen voor een master. Zij zitten nog vol in het studentenleven, terwijl ik dagelijks om 07:00 uur opsta voor mijn werk. Vroeger gingen we vaak samen uit of planden we spontaan borrels, maar nu krijg ik nergens meer een uitnodiging voor. Recent viel het me op: “Mijn studiegenoten sluiten mij buiten omdat ik geen master doe, in tegenstelling tot hen.”
Hun activiteiten plannen ze overdag, net wanneer ik moet werken. Als ik voorstel om ’s avonds iets te doen, krijg ik te horen: “Oh, nee, dan moeten we naar college of studeren.” Het lijkt wel alsof we compleet aparte levens leiden.
De ervaren tweestrijd
Steeds vaker vraag ik me af of ik wel de juiste beslissing heb genomen. Mijn bachelor voelt ineens minder waard. Het lijkt soms alsof mijn diploma niet voldoende is. Hoewel ik een goede baan heb, mis ik de connectie met mijn vrienden enorm, wat me soms behoorlijk onzeker maakt. Had ik toch een master moeten doen? Was mijn keuze om financieel verantwoord te blijven misschien een vergissing?
Bovendien overweeg ik om uit Utrecht te verhuizen, aangezien mijn werk in een andere stad is. Logischerwijs zou verhuizen voordeliger zijn. Maar stel je voor dat ik dan de mogelijkheid verlies om ooit weer dichter bij mijn vrienden te komen?
Ik leg deze kwestie voor omdat ik op zoek ben naar advies. Hoe ga ik om met de eenzaamheid en het gevoel van buitensluiting? Moet ik hopen dat mijn vrienden later begrijpen waarom ik heb gekozen voor fulltime werk, of is het tijd om een nieuwe start te maken en dichter bij mijn werk te gaan wonen?
Ik verlang naar een toekomst waarin ik me minder eenzaam voel en tegelijkertijd trots kan zijn op de keuzes die ik heb gemaakt. Als iemand ideeën of vergelijkbare ervaringen heeft die me kunnen helpen, hoor ik het graag.
