Sara: Sinds Teun en ik samenwonen, zijn er veel dingen veranderd. We hebben ons eigen plekje gecreëerd en genieten van ons samenzijn. Maar er is één ding waar ik echt niet aan kan wennen: zijn ouders. Ze komen namelijk elke week op bezoek, zonder dat dit wordt afgesproken, en ik vind dat ronduit verschrikkelijk.
Te dichtbij
Teun en ik wonen vlakbij zijn ouders, en misschien is dat mijn eerste “fout” geweest. Vanaf het moment dat ze hoorden dat we samen een huis hadden gevonden, maakten ze meteen plannen om regelmatig langs te komen. In het begin vond ik het nog wel gezellig, maar inmiddels wordt het me te veel. Hun wekelijkse bezoek voelt als een verplichting, en ik kijk er elke keer weer tegenop.
De lange bezoekjes en bemoeienis
Het probleem is dat ze ook vaak lang blijven hangen. Ze komen op een doordeweekse avond of zondagmiddag, en voordat ik het weet zijn we uren verder. Ze vragen me de oren van het hoofd over ons huishouden, de inrichting, en zelfs over de kleinste keuzes die we maken. Ze bedoelen het vast goed, maar hun opmerkingen voelen soms aan als kritiek. Ik krijg het idee dat ze voortdurend onze levensstijl evalueren, en dat ik altijd op mijn tenen moet lopen.
Teun ziet het probleem niet
Wat ik misschien nog wel het moeilijkste vind, is dat Teun het volkomen normaal lijkt te vinden. Hij is het gewend om zijn ouders vaak te zien, en ik weet dat hij het belangrijk vindt om contact met ze te houden. Toch voelt het voor mij alsof we nooit echt helemaal ons eigen leven kunnen leiden. Elke week worden onze plannen doorkruist door een bezoek waar ik niet om heb gevraagd. Ik kan niet ontspannen als ze er zijn en voel me zelfs een beetje gecontroleerd in mijn eigen huis.
Twijfels om het aan Teun te vertellen
Ik twijfel of ik dit aan Teun moet vertellen, want ik ben bang dat hij het niet zal begrijpen. Het laatste wat ik wil is dat hij het idee krijgt dat ik zijn ouders niet mag, want dat is absoluut niet het geval. Ze zijn vriendelijk en zorgzaam, maar ik wil ook wat ademruimte en privacy. Ik zou willen dat ons huis een plek blijft waar we onszelf kunnen zijn, zonder die constante betrokkenheid van zijn familie. Maar hoe bespreek ik zoiets zonder zijn gevoelens te kwetsen?
Een oplossing zoeken
Het liefst zou ik willen dat ze wat minder vaak langskwamen, of dat we in ieder geval afspraken zouden maken over wanneer ze op bezoek komen. Ik vraag me af of dat redelijk is, of dat ik misschien gewoon moet leren omgaan met hun aanwezigheid. Misschien is het normaal om als partner wat meer tolerantie te hebben voor de ouders van je vriend, maar ik vind het moeilijk.
Wat zou de lezer doen?
Wat zou jij doen? Hoe ga je om met familiebezoeken die te vaak en te lang zijn, zonder je partner tegen je in het harnas te jagen? Heb jij tips of ideeën om deze situatie op een rustige manier bespreekbaar te maken? Deel je advies!
